Zasiedlenie organizmu przez drobnoustroje, które zaczyna się zaraz po urodzeniu, i związane z nim stałe lub okresowe nosicielstwo, dzięki sprawności układu odpornościowego z reguły nie prowadzi do rozwoju stanów patologicznych. Pojawienie się luk w miejscowym i ogólnym systemie obronnym, będące następstwem działania czynników wewnątrzustrojowych lub urazów, stresorów, zakażeń, substancji o właściwościach immunosupresyjnych, może naruszyć równowagę biologiczną mikroflory organizmu zwierzęcia oraz człowieka i spowodować przesunięcie z saprofityzmu i(lub) symbiozy w stronę działania patogennego i wywołania choroby.

Żywy organizm zwierzęcia stanowi unikalne środowisko dla kolonizacji bakteryjnej dzięki kontaktom przewodu pokarmowego z wodą oraz pożywieniem, zanieczyszczonymi przez drobnoustroje, w tym chorobotwórcze. Układ oddechowy i powłoka ciała, w mniejszym zakresie układ moczowo-płciowy, są stale narażone na zakażenie zarówno przez mikroorganizmy bytujące w środowisku, jak i związane ze zwierzętami oraz człowiekiem, podczas kontaktów bezpośrednich i za pośrednictwem środowiska.

W warunkach fizjologicznych oportunistyczna mikroflora organizmu przy odpowiednich warunkach zoohigienicznych, żywieniu oraz eksploatacji nie działa szkodliwie. Cechuje się przy tym zdolnością do zmian i do adaptacji w zmieniających się warunkach panujących w organizmie i w środowisku. Część tej mikroflory może zmieniać się w zależności od rodzaju pokarmu i stanu odporności, ale część nie ulega większym zmianom.

Struktura biofilmu bakteryjnego

Bakterie zasiedlające organizm mają kilka unikalnych właściwości. Jedną z nich jest zdolność do adherencji i kongregacji, a w efekcie do tworzenia biofilmów bakteryjnych (bakteryjnych błon biologicznych) na powierzchniach biologicznych oraz abioty...