Starzenie się człowieka i zwierząt nie jest chorobą, lecz końcowym etapem życia. Czas życia poszczególnych gatunków jest w dużym stopniu zdeterminowany działaniem określonych genów i jest wynikiem ewolucji.

Istnieje wiele teorii tłumaczących procesy starzenia. Jedna z nich postrzega starzenie jako wynik działania wolnych rodników tlenowych (WRT), które powstają w mitochondriach organizmów oddychających tlenowo. WRT uszkadzają składniki komórek, tj. DNA, białka, lipidy, węglowodany, a uszkodzenia te kumulują się z wiekiem. Inna teoria mówi, że starzenie to wynik spadku aktywności mitochondriów w wyniku działania WRT. Uszkodzenie DNA zawartego w mitochondriach (mtDNA) wyzwala kaskadę procesów biochemicznych prowadzących do śmierci komórek, a przez to ograniczających wydolność całego organizmu. Według innej teorii starzenie to wynik procesów glikacji białek, tj. nieenzymatycznego przyłączenia reszt cukrowych, których końcowym efektem jest nieprawidłowe ich funkcjonowanie.

Rozdzielenie wpływu różnych czynników szkodliwych działających na żywy ustrój, np. przebytych chorób, od procesów fizjologicznej starości jest niemożliwe. Pojawienie się objawów starzenia organizmu jest zgodne z jego kodem genetycznym, co pozwala osobnikom danego gatunku na przeżycie określonego czasu (tzw. fizjologiczne starzenie się organizmów). Proces ten może być modyfikowany przez wpływ czynników zewnętrznych (żywienie, rodzaj wykonywanej pracy, klimat, sposoby eksploatacji zwierząt i inne) i wewnętrznych (sprawność układu immunologicznego, przemiany materii, pojawiające się zaburzenia hormonalne, niedobory mineralne, głównie cynku i witaminy E).