Leki moczopędne są jedną z podstawowych grup leków wykorzystywanych w praktyce weterynaryjnej. Poprzez swoje bezpośrednie działanie na poszczególne fragmenty nefronów zwiększają wydalanie wody i sodu z organizmu. Dysponujemy kilkoma grupami diuretyków, które różnią się zarówno siłą działania, jak i jego mechanizmem. Dzięki temu leki te znalazły zastosowanie w leczeniu wielu chorób, m.in. niewydolności serca, nadciśnienia tętniczego, ostrego uszkodzenia nerek, przewlekłej choroby nerek czy zespołu nerczycowego. Stosowanie leków moczopędnych u pacjentów kardionefrologicznych polega najczęściej na szukaniu kompromisu między jednoznacznymi standardami kardiologicznymi a dostosowaniem leczenia do współwystępujących chorób nefrologicznych.

Wstęp

Leki moczopędne, zwane inaczej diuretykami, zwiększają objętość wydalanego moczu poprzez blokowanie transportu jonów sodowych oraz chlorkowych w różnych częściach nefronu. Leki te w niewielkim stopniu ulegają przesączaniu kłębuszkowemu, a efekt działania zależy od ich stężenia w płynie cewkowym, do którego dostają się dzięki transporterom obecnym w komórkach kanalików bliższych nefronu. Diuretyki łączą się z białkami, głównie albuminami, stąd dla ich prawidłowego działania konieczne jest odpowiednie ich stężenie. W przypadku kiedy ilość białka w osoczu jest obniżona, może pojawić się konieczność podwyższenia dawki leku, tak by zwiększyć prawdopodobieństwo połączenia się leków z przenośnikiem. Ponadto białka te nie są swoiste dla diuretyków – transportują m.in. antybiotyki, takie jak penicyliny i cefalosporyny, a w przewlekłej niewydolności nerek również kwas moczowy.

Z klinicznego punktu widzenia istotna jest siła działania leku diuretycznego. Można wyodrębnić trzy grupy diuretyków:

• leki o słabym efekcie moczopędnym – należą do nich leki oszczędzające potas, diuretyki osmotycznie czynne, inhibitory anhydrazy węglanowej, metyloksantyny
• leki o umiarkowanym efekcie moczopędnym – diuretyki tiazydowe i tiazydopochodne
• leki o silnym efekcie moczopędnym – diuretyki pętlowe.

Diuretyki pętlowe   

Ich nazwa pochodzi od punktu uchwytu. Hamują wchłanianie zwrotne sodu w szerokiej części ramienia pętli Henlego. Powoduje to upośledzenie resorpcji wody i nasilenie diurezy. Wysoka efektywność diuretyków pętlowych wynika z tego, że w szerokiej czę...

Niezwykle istotną właściwością diuretyków pętlowych jest to, że wywołują relaksację mięśniówki gładkiej naczyń żylnych, jeszcze przed efektem moczopędnym (na skutek uwalniania prostaglandyn). Efektem tego jest zwiększenie pojemności łożyska naczyn...