16/03/2018
Osobnym zagadnieniem jest problem klaczy podatnych na występowanie zapalenia macicy.
Wykazano, że po podaniu nasienia do macicy klaczy (krycie naturalne, inseminacja) zawsze w błonie śluzowej macicy rozwija się proces zapalny. Jest to naturalny mechanizm, który indukuje oczyszczanie się macicy i u zdrowych klaczy w ciągu kilkunastu godzin samoistnie ustępuje. U klaczy wrażliwych na zakażenia macicy stan zapalny endometrium zainicjowany podaniem nasienia nie zanika i jest w wielu przypadkach przyczyną niepłodności. Wykazano jednocześnie, że nasienie mrożone wywołuje znacznie bardziej nasilony proces zapalny błony śluzowej macicy. Ponadto plemniki inkubowane in vitro w wydzielinie zapalnej macicy wykazują znacznie mniejszą ruchliwość. Wobec tych faktów wydawać by się mogło, że głęboka inseminacja połączona ze zmniejszeniem objętości dawki inseminacyjnej i liczby plemników ograniczy kontakt nasienia z endometrium, skróci jego drogę do jajowodów, co w konsekwencji może zmniejszyć odpowiedź zapalną i doprowadzić do polepszenia płodności klaczy (21).
Sime i wsp. (2004) prześledzili wpływ różnych technik sztucznej inseminacji i różnych dawek nasienia na wskaźniki źrebności u klaczy zdrowych, jak i klaczy z problemami rozrodu. Problematyczne klacze wykazały znaczący spadek wskaźników źrebności po inseminacji histeroskopowej świeżym nasieniem w porównaniu z tradycyjną inseminacją domaciczną, podczas gdy u zdrowych klaczy wynik był zupełnie odwrotny, czyli większy odsetek zaźrebień uzyskiwano po głębokiej inseminacji. Tradycyjna inseminacja domaciczna u problematycznych klaczy wydaje się zapewniać wyższe wyniki zaźrebień niż głęboka inseminacja domaciczna. A zatem głęboka inseminacja, zarówno histeroskopowa, jak i za pomocą elastycznej pipety, nie może być zalecana do poprawy płodności klaczy z zaburzeniami rozrodu. Niemniej jednak u zdrowych klaczy inseminacja histeroskopowa ma większą skuteczność, gdy używa się małych dawek nasienia świeżego (17).
Schieman i wsp. (2001) przebadali 8 zdrowych klaczy w fazie diestralnej 5 dni po diagnostycznej histeroskopii i wyizolowali z macic czterech klaczy patogenne drobnoustroje. Ponadto sześć klaczy wykazywało oznaki zapalenia i znaczny naciek eozynofilowy w próbkach histopatologicznych pobranego biopsyjnie endometrium. Zaobserwowali oni również większy odsetek diagnozowanych zapaleń błony śluzowej macicy po inseminacji histeroskopowej. Mimo tych na pierwszy rzut oka zniechęcających wyników, wydaje się, że potrzebne są dalsze badania w celu określenia zagrożeń oraz ewentualnych korzyści płynących z głębokiej inseminacji domacicznej klaczy z zaburzeniami płodności (16).
Analizując przedstawione wyniki badań, można pokusić się o następujące podsumowanie:
