Nadmierne straty cieląt niejednokrotnie mogą decydować o opłacalności chowu bydła. Wielu badaczy zajmowało się problemem śmiertelności cieląt i uzyskiwało bardzo różne dane dotyczące odsetka upadków, co jest całkiem zrozumiałe, jeżeli uwzględni się często całkowicie odmienne warunki środowiskowe i stan epizootyczny ocenianych stad. Zdarzały się hodowle bydła, w których udawało się odchować 98% urodzonych cieląt, ale były też fermy, gdzie pierwszego roku nie przeżyło nawet 30% zwierząt. Przyjmuje się, że upadki nieprzekraczające 5% świadczą o właściwym odchowie cieląt w stadzie.

W celach porównawczych i ze względu na inne czynniki przyczynowe w badaniach nad śmiertelnością cieląt zwykle wyróżnia się trzy okresy – od 0 do 3 dni, od 4 dni do 3 miesięcy i od 3 do 6 miesięcy. Rozkład procentowy strat cieląt w tych okresach jest bardzo różny w poszczególnych stadach. Poniżej zostaną omówione czynniki, które mogą powodować tak odmienne nasilenie upadków cieląt w różnych okresach ich życia w zależności od warunków odchowu. W każdym z tych okresów na cielęta działają inne czynniki chorobotwórcze.

Okres od 0 do 3 dni

Problemy ciążowe

Już w okresie życia płodowego na cielę mogą działać czynniki niekorzystnie wpływające na jego rozwój. Niedobór w ciąży witaminy A, E, selenu, miedzi, jodu i cynku może w takim stopniu zaburzać czynności życiowe noworodka, że nie może ono samodzielnie wstać po porodzie i ssać. Zakażenia wirusem Schmallenberg w okresie płodowym mogą powodować u płodów wady rozwojowe i deformacje, które są przyczyną padnięć noworodków lub konieczności ich humanitarnego uśmiercenia wkrótce po narodzeniu. W okresie rozwoju płodu może dojść do zakażenia brucellami, rzęsistkiem, neosporą lub mętwikiem. Czynniki te powodują zwykle poronienia, ale część płodów może dożyć do porodu i takie zakażone cielęta mogą paść wkrótce po urodzeniu. Wiele innych zakażeń wirusowych, np. BVD-MD, lub bakteryjnych może spowodować zakażenie płodu i przyczynić się do upadku nowo narodzonego cielęcia.