Lasery diodowe w chirurgii koni najczęściej są wykorzystywane w operacjach nosa, gardła i krtani. Do istotnych zalet zabiegów z użyciem lasera diodowego należy zaliczyć możliwość przeprowadzenia precyzyjnych, minimalnie inwazyjnych zabiegów na stojącym koniu przez kanał roboczy endoskopu z użyciem dodatkowych instrumentów wprowadzanych przez przewód nosowy lub jamę ustną, niewielkie krwawienie śródoperacyjne, niewielki obrzęk tkanek po zabiegu oraz zdecydowanie krótszy w porównaniu z klasycznymi technikami chirurgicznymi czas rekonwalescencji i powrotu konia do użytkowania.

Lasery diodowe są laserami o wysokiej mocy, w których ciałem laserującym jest półprzewodnik, czyli dioda. Generują one długość fali bliską podczerwieni, między 800 a 1000 nm, i mają moc do 50 W. W zabiegach u koni najpopularniejsze są lasery diodowe o długości fali 980 nm i mocy do 25-30 W. Działają kontaktowo – koniec włókna światłowodowego dotyka tkanek, rozdzielając je termomechanicznie.

Chirurgiczne lasery diodowe są zakwalifikowane do IV (najniższej) spośród czterech klas bezpieczeństwa. Oznacza to, że wytwarzają niebezpieczne, rozproszone promieniowanie, a także odbicia mogące powodować uszkodzenie siatkówki i skóry oraz stwarzać zagrożenie pożarowe (1). Podczas pracy należy przestrzegać zasad bezpieczeństwa opisanych w instrukcji obsługi przez producenta danego modelu, zwracając szczególną uwagę na:

• każdorazowe zakładanie specjalnych okularów z filtrem tłumiącym promieniowanie laserowe – okulary powinien mieć nie tylko operator, ale także wszyscy przebywający w pomieszczeniu, gdzie przeprowadzany jest zabieg
• unikanie stosowania materiałów łatwopalnych
• używanie precyzyjnie dobranej mocy do zabiegu, aby uniknąć nadmiernego termicznego uszkodzenia tkanek miękkich
• regularne przeglądy techniczne urządzeń.

Zarówno dane literaturowe, jak i doświadczenie własne autorów wskazują, że jedynie badanie endoskopowe podczas wysiłku pozwala na wychwycenie wszystkich istotnych zaburzeń krtani i ustalenie optymalnego leczenia, które często stanowi połączenie zabiegów z zakresu chirurgii klasycznej oraz laserowej. Opieranie się tylko na badaniu endoskopowym w spoczynku prowadzi do błędów diagnostycznych, a co za tym idzie – niewłaściwego leczenia (2-4). Opis klasycznych technik chirurgicznych łączonych z zabiegami laserowymi, takich jak lateralizacja chrząstki nalewkowatej (tie-back), przemieszczenie krtani w kierunku przednim (tie forward) czy obustronne przecięcie przyczepu mięśnia mostkowo-tarczowego, wykracza poza ramy tego artykułu.