Co to znaczy być ślepym? – to znaczy nic nie widzieć. A czy ślepy jest również ten, kto nie dostrzega? A może ten, który jest zaślepiony, olśniony blaskiem kogoś innego?

Rodzajów ślepoty jest wiele, a ta stricte patologiczna ślepota jest najtragiczniejsza, ale zarazem najłatwiejsza do rozpoznania. Gorzej ze ślepotą, w której osobnik jest pozornie zupełnie zdrowy, ale nie dostrzega oczywistych rzeczy, choćby przekonania o własnej nieomylności, swojego zadufania, ograniczenia lub pychy.

Ślepa wiara w coś lub w kogoś może prowadzić do wielu rozczarowań, a niekiedy tragedii. Tak jak we wtórnym analfabetyzmie, wtórna ślepota nie wynika z nieużywania świadomego narządu wzroku, ale z nieużywania mózgu (rodzaj ślepoty ośrodkowej). Chyba że ślepa wiara jest pozorna, a wtórna ślepota to wyrachowanie. No cóż, jesteśmy łasi na komplementy, lubimy, kiedy nam schlebiają, i tylko lustro niekiedy próbuje przebić się z informacją, ostrzeżeniem, jak jest naprawdę. My jednak tego nie widzimy, wolimy być ślepi.

To wygodnie być ślepym na niesprawiedliwość, głupotę, zło, niegodziwość. Nie czujemy się wówczas współodpowiedzialni. Ale czy to daje spokój? To także swego rodzaju ślepota ośrodkowa – widzimy, ale nie dopuszczamy do świadomości.

Na szczęście u zwierząt wszystkie te ślepoty nie występują.

Czy nie widzieć czegoś oznacza być ślepym? Ktoś powiedział kiedyś, że jeżeli ma wierzyć w coś, czego nie widzi, to woli wierzyć w cuda niż w wirusy. Brzmi ładnie, ale też bardzo niebezpiecznie. Bo ślepota może być niebezpieczna, kiedy zezwala na podłość, oszustwo, niegodziwość.

Całe szczęście – powtórzę to raz jeszcze – że u zwierząt ślepota jest taka, jaka powinna być mowa według św. Mateusza – tak, tak; nie, nie. I chociaż u naszych braci mniejszych to biblijne odniesienie ma różne odcienie, zawsze pozostaje prawdziwe, rzeczywiste.