Torbiele jajnikowe występują u ludzi i wielu gatunków zwierząt, powodując zmianę wielkości i kształtu gonady. Ich pochodzenie, rodzaj oraz znaczenie dla zdrowia są zróżnicowane. Przeważnie są skutkiem zaburzeń hormonalnych na osi podwzgórzowo-przysadkowo-jajnikowej. Bywają jedną z częstszych zmian patologicznych gonad żeńskich, związanych z niepłodnością. Ponieważ część z nich jest czynna wydzielniczo i ma charakter przetrwały, mogą w drodze hormonalnej wpływać na czynności rozrodcze i przebieg poszczególnych faz cyklu rujowego.

Torbiele jajnikowe rozwijają się jedno- lub obustronnie. Spotykane są częściej u zwierząt starszych. Średni wiek suk z rozpoznanymi torbielami jajnikowymi wynosi 8 lat, aczkolwiek czasem spotyka się je u zwierząt młodych, nawet w wieku poniżej roku. Wśród nich najczęściej występują torbiele pęcherzykowe, które powstają z nieowulowanych pęcherzyków jajnikowych. U suk uznaje się za nie cienkościenne struktury pęcherzykowe przekraczające wielkość dojrzałych pęcherzyków jajnikowych (> 8 mm średnicy) oraz wszelkie twory pęcherzykowe obecne na jajnikach poza fazą pęcherzykową ich aktywności. Wewnętrzną warstwę torbieli stanowią komórki ziarniste, wśród których można zaobserwować pozostałości wzgórka jajonośnego (9). W badaniach Bostedta i wsp. u suk z torbielowatością jajników wykazujących objawy kliniczne w 94% były to właśnie torbiele pęcherzykowe (3). Wymiary torbieli mogą wynosić od kilku milimetrów do kilkunastu centymetrów (22). Sporadycznie osiągają bardzo dużą wielkość, jak pojedyncza torbiel zawierająca płyn w ilości powyżej 4 litrów (9). U kotek średnica torbieli wynosi przeciętnie 1-2,5 cm, chociaż czasem bywają też znacznie większe (11).