Grzybice (mikozy) ludzi i zwierząt należą do chorób, których nasilenie ciągle wzrasta. Z tego powodu są aktualnym problemem profilaktycznym, diagnostycznym i terapeutycznym. Sytuację dodatkowo komplikuje mała liczba leków przeciwgrzybiczych.

Większość grzybów chorobotwórczych dla zwierząt należy do grupy zarazków oportunistycznych, które są chorobotwórcze tylko w organizmie o osłabionej odporności. Naturalne mechanizmy obronne jedynie w pewnym stopniu chronią przed zakażeniami grzybiczymi w sytuacji, w której zwierzę jest poddane działaniu czynników usposabiających (Gliński i wsp., 2011). W przypadku żółwi do tych czynników zaliczamy między innymi dużą wilgotność środowiska, niewłaściwe odżywianie, stłoczenie osobników i inne mankamenty higieny (Jacobson i wsp., 1994). Stosowanie antybiotyków także bywa czynnikiem usposabiającym do nadmiernego wzrostu grzybów (Mitchell i Tully, 2010).

U gadów, w przeciwieństwie do ssaków, dermatomikoza często nie ogranicza się tylko do części naskórkowej. Zmiany zwykle są liczne, rzadziej spotyka się pojedyncze ogniska (Paré i wsp., 2006).

Zakażenia grzybicze karapaksu (pancerz górny) mogą ujawnić się jako:

• złuszczanie się płytek rogowych lub ich części – na wewnętrznej stronie oddzielonych płytek mogą tworzyć się białawo-mętne struktury
• małe wgłębienia na powierzchni pancerza
• miękkie, kruche masy rozpadłego rogu łuski, przykryte niezmienioną łuską – w wyniku przeniesienia choroby w głębsze warstwy pancerza może dojść do zakażenia i zaniku leżącej poniżej tkanki kostnej
• zmiany przypominające zapalenie kości (osteomyelitis) – choroba przechodzi z tkanki rogowej na warstwę podskórną. Zmienione miejsca dość szybko pokrywają się ponownie rogiem, w niektórych przypadkach jednak proces chorobowy może zaatakować przez kanał Haversa leżącą poniżej tkankę kostną (Gabrisch i Zwart, 2009).