Profilaktyka i zwalczanie zoonoz przenoszonych przez zwierzęta gospodarskie oraz towarzyszące człowiekowi w przypadku wielu chorób przyniosły zadowalające efekty. Co pewien czas jednak, pomimo istniejących restrykcji sanitarno-weterynaryjnych i epidemiologicznych, występuje zagrożenie nowymi zoonozami (new emerging zoonoses) – grypą ptasią A(N1H9), zakażeniem Mycobacterium murinum, gorączką Zachodniego Nilu, koronawirusem MERS-CoV. Stałym i rosnącym zagrożeniem są zoonozy, których źródłem zakażenia są zwierzęta łowne – sarny, jelenie, łosie, daniele, zajęczaki, dziki oraz ptactwo łowne. Chore zwierzęta stanowią bezpośrednie zagrożenie dla myśliwych oraz zagrożenie pośrednie dla konsumentów produktów spożywczych pochodzących od zwierząt łownych.

Skala tych zagrożeń zależy od rodzaju i inwazyjności zarazków zoonotycznych, przestrzegania zasad higieny przez myśliwych, a także charakteru zabezpieczeń przed rozsiewem zarazków podczas rozbioru i transportu tusz oraz podczas przygotowania pożywienia. Spośród chorób zakaźnych człowieka około 62% to zoonozy. Dużą rolę w ich przypadku odgrywają zwierzęta dzikie (wildlife) jako rezerwuar zarazka i źródło zakażenia dla człowieka oraz zwierząt domowych (9). Niektóre z nich są bardzo groźne lub często występują. Najważniejsze choroby zakaźne zwierząt łownych o charakterze zoonotycznym w Europie zestawiono w tab. I. Obecnie do chorób stanowiących zagrożenie dla myśliwych należą wścieklizna i borelioza.

Sposoby przekazywania zarazka przyczyniają się w różnym stopniu do szerzenia się zoonoz od zwierząt dzikich wśród ludzi i zwierząt. Ważną rolę odgrywają kontakty bezpośrednie ze skórą (tularemia, bruceloza), otarcia i rany (wścieklizna), zanieczys...