Hodowla gołębi pocztowych w Polsce jest wciąż dynamicznie rozwijającą się gałęzią hodowli ptaków. Z roku na rok przybywa hodowców bardziej świadomych i stawiających wyższe wymagania lekarzom weterynarii zajmującym się leczeniem chorób gołębi. Diagnostyka powszechnie występujących chorób bakteryjnych, pasożytniczych czy grzybiczych nie nastręcza większych problemów lekarzom praktykom. W kraju istnieje bowiem wiele laboratoriów diagnostycznych, do których lekarze weterynarii mogą kierować pobrany materiał.

Niestety, w przypadku podejrzeń o występowanie choroby wirusowej w stadzie sprawa zaczyna się komplikować. O ile pobranie, zabezpieczenie i przesłanie materiału klinicznego w kierunku badań mikrobiologicznych, parazytologicznych czy mikologicznych jest rutynowym działaniem lekarzy terenowych, o tyle pobranie materiału do badań wirusologicznych i jego odpowiednie zabezpieczenie może sprawiać pewne kłopoty. Dodatkowym utrudnieniem może być także niedostateczna liczba laboratoriów zajmujących się diagnostyką chorób wirusowych.

Istnieje wiele chorób wirusowych gołębi, z których największe znaczenie w patologii gatunku mają: adenowiroza, cirkowiroza, herpeswiroza i paramyksowiroza. Trzy pierwsze choroby wywołują DNA-wirusy, a paramyksowiroza jest powodowana przez RNA-wirus. Czynnik etiologiczny wywołujący chorobę ma duże znaczenie już podczas pobierania prób do badań (narządy). Należy pamiętać, że RNA w temperaturze pokojowej bardzo szybko ulega degradacji pod wpływem enzymów – RNA-z zawartych w materiale, dlatego próbki należy transportować do laboratorium diagnostycznego w odpowiednim buforze.

Zakażenia powodowane przez aviadenowirusy stanowią częsty problem w hodowlach gołębi pocztowych. Dla gołębi zagrożenie stanowią zarówno adenowirusy izolowane od drobiu (FAdV – Fowl Adenovirus), jak i swoiste dla nich gatunkowo (PiAdV – Pigeon Aden...