Małpy zaczynają cieszyć się w ostatnim czasie wzrastającym zainteresowaniem jako potencjalne zwierzęta domowe. Ich przydatność jako „pupili” jest co najmniej kontrowersyjna, zarówno ze względu na ich tryb życia oraz charakter, jak i potencjał zoonotyczny naczelnych – z racji stosunkowo bliskiego pokrewieństwa międzygatunkowe przenoszenie chorób małpa–człowiek jest bardzo prawdopodobne. Co więcej, również człowiek może stać się źródłem zakażenia dla swoich podopiecznych, często zarażając je śmiertelnymi dla nich chorobami (np. gruźlicą lub Herpes simplex). Mówimy wówczas o zooantroponozach. Małpy bywają traktowane jako eksperymentalne modele w badaniach przebiegu licznych chorób ludzkich, stąd stosunkowo dobrze opisanych jest u nich wiele chorób, którymi w warunkach naturalnych zwierzęta nie mogłyby się zarazić.

Istotną rzeczą jest fakt, że naczelne nie są grupą w pełni jednorodną. Dla potrzeb artykułu autorzy podzielili je na trzy główne grupy, które częściowo, acz nie w pełni, pokrywają się z przyjętą taksonomią. Przyjęto podział na małpiatki (siedem rodzin podrzędu naczelnych niższych Strepsirrhini, rzadkich w handlu i pominiętych w artykule), małpy Nowego Świata (pięć rodzin zamieszkujących Amerykę Południową i Środkową, ogólnie określanych jako małpy szerokonose Platyrrhini) oraz małpy Starego Świata (rodzina makakowatych – Cercopithecidae, i nadrodzina małpy człekokształtne Hominoidea). Przedstawiciele poszczególnych grup są podatni na różne choroby, różny może być też u nich przebieg tych samych chorób. Z racji sytuacji prawnej w Polsce jako domowi pupile utrzymywane są najczęściej małpy zaliczane w ramach artykułu do kategorii małp Nowego Świata.

Oprócz chorób wynikających z błędów chowu i diety, które autorzy opiszą w odrębnym artykule, małpy są podatne na wiele chorób wirusowych i bakteryjnych, którymi mogą zarazić się od ludzi. Bardzo istotne jest, by zwłaszcza młode osobniki miały możl...