Diagnostyka różnicowa utraty przytomności u koni powinna uwzględniać padaczkę, arytmie, choroby wirusowe, pierwotniacze, hipoglikemię, hipokalcemię, endotoksemię, hipertermię niegorączkową i narkolepsję. Narkolepsja jest rzadką chorobą koni, choć stwierdzono większą częstość jej występowania u kuców szetlandzkich, amerykańskich koni miniaturowych i zimnokrwistych koni suffolk. Opis przypadku dotyczy łagodnej formy narkolepsji u 21-letniego wałacha rasy małopolskiej, u którego od 9  lat obserwowano ataki nadmiernej senności indukowane monotonią. Epizody w postaci obniżenia napięcia mięśni szyi, opadania głowy i uginania się kończyn piersiowych bez całkowitej utraty równowagi trwały od kilku sekund do kilku minut i powtarzały się nawet do kilku razy dziennie. Ataki nigdy nie zdarzały się w trakcie pracy, dlatego nie zalecono ograniczeń w zakresie użytkowania.

Wstęp

Nagła utrata przytomności stanowi u koni problem dużo większej rangi niż u małych zwierząt, ponieważ zagrożone jest nie tylko bezpieczeństwo zwierzęcia, ale też – co ważniejsze – właściciela lub jeźdźca. Brak kontroli nad masą rzędu kilkuset kilogramów może przynieść tragiczne w skutkach konsekwencje dla znajdującego się obok człowieka. Epizody utraty świadomości same w sobie nie stanowią zwykle bezwzględnego zagrożenia dla życia konia, ale najczęściej wymuszają wykluczenie go z normalnego użytkowania, co powoduje, że rokowanie jest jednak uznawane za niepomyślne. Utrata przytomności jest objawem nieswoistym i może towarzyszyć wielu stanom patologicznym – chorobom serca, zaburzeniom neurologicznym, np. padaczce, narkolepsji, lub chorobom metabolicznym.