Specyfika chowu gołębi, który jest zbliżony do systemów utrzymywania zwierząt gospodarskich (w aspekcie stada), przy jednoczesnym stosowaniu chowu wielopokoleniowego, sprawia, że choroby zakaźne mogą stanowić poważny problem zdrowotny tych ptaków. Stwarza to konieczność stałej współpracy lekarzy weterynarii z hodowcami, ale z wielu względów często nie układa się ona najlepiej. Na powyższą sytuację na pewno wpływ ma fakt ogólnej dostępności dla hodowców preparatów leczniczych niezarejestrowanych w Polsce do legalnego stosowania. Używanie ich bez kontroli lekarza weterynarii sprzyja narastaniu lekooporności drobnoustrojów występujących u tej grupy pacjentów.

Jednymi z bakterii częściej izolowanych od gołębi są gronkowce (2, 9). Niestety często zdarzają się przypadki wykonywania bardzo pobieżnych badań bakteriologicznych, gdzie wyizolowane gronkowce oznaczane są tylko jako rodzaj Staphylococcus sp. Taki wynik na pewno nie może posłużyć jako podstawa do podjęcia antybiotykoterapii, a bardzo często tak właśnie się dzieje. W związku z tym celem artykułu jest określenie przypadków, w których stwierdzenie gronkowców u gołębi może być wskazaniem do podjęcia leczenia. Niniejsze opracowanie ma również na celu przedstawienie problemu lekooporności gronkowców izolowanych od gołębi.

Chorobotwórczość gronkowców

W przypadku gołębi chorych gronkowce najczęściej izolowane są z dróg oddechowych. Zakażenia układu oddechowego występują u tych ptaków przez cały rok, ale największe ich nasilenie ma miejsce w miesiącach letnich oraz jesiennych. Ich występowanie w lecie jest najczęściej wypadkową nieprawidłowej wentylacji pomieszczeń, nadmiernej o tej porze roku ich obsady (obecność ptaków młodych jeszcze przed selekcją) oraz zakażeń wirusowych (herpeswirus), względnie zakażeń bakteryjnych układu oddechowego.