Dziś, w dobie powszechnego dostępu do informacji i do dobrej jakości sprzętu terrarystycznego, nadal spotykamy się z przypadkami skrajnego zaniedbania żółwi lądowych, wynikającego z braku wiedzy na temat potrzeb życiowych gatunku i wielkiej ignorancji części opiekunów. O dziwo, problem ten nie dotyczy tylko naszego kraju, lecz jest globalny i często przewija się na forum międzynarodowym w dyskusjach lekarzy weterynarii zajmujących się gadami.

Gady ze względu na swoje specyficzne zachowania, w tym długotrwałe maskowanie chorób typowe dla zwierząt nieudomowionych oraz brak wokalizacji, często są odbierane jako zwierzęta nieodczuwające bólu, o minimalnych potrzebach życiowych. Dodatkowo do często złego traktowania tych zwierząt przyczyniają się mity i stereotypy od lat krążące w społeczeństwie i nierzadko utrwalane przez media nierzetelnie przygotowane do pełnienia swej funkcji. Mówiąc o zagadnieniu dobrostanu zwierząt, zazwyczaj zapominamy o gadach. Artykuł ten będzie poświęcony grupie objawów i chorób występujących zwykle u żółwi lądowych utrzymywanych poza terrarium – na podłodze.

Gady to zwierzęta zmiennocieplne. Temperatura otoczenia warunkuje ich aktywność, metabolizm, a także funkcje układu immunologicznego. Dla każdego gatunku zdefiniowany jest zakres optymalnych temperatur, w których zwierzęta najlepiej funkcjonują (POTZ, ang. preffered optimal temperature zone). Osobniki utrzymywane w temperaturach niższych lub wyższych są narażone na ciągły stres termiczny. W przypadku temperatur suboptymalnych istnieje pewna forma adaptacji, polegająca na wydłużeniu czasu wygrzewania się, co było wielokrotnie obserwowane w Europie u inwazyjnych gatunków żółwi. Długotrwały stres termiczny z czasem prowadzi do wielu zmian patologicznych w organizmie żółwi. Choroby żółwi podłogowych zazwyczaj rozwijają się latami.