Sto lat temu choroba określana jako rzucawka poporodowa (puerperal eclampsia) była poważnym problemem u ludzi, zbierając obfite żniwo śmierci. Według danych amerykańskich powodowała ona zgony 25-35% matek oraz 40-60% płodów, co wskazuje na wysoką nieskuteczność leczenia, jak też brak dokładnego rozpoznania patogenezy (20). Wbrew nazwie spotykano ją nie po porodzie, ale podczas ciąży, najczęściej w jej ostatnich dwóch miesiącach. Jako objaw dominowały charakterystyczne skurcze toniczne i kloniczne, przypominające napady padaczkowe. Uważano tę chorobę za skutek intoksykacji uszkadzającej wątrobę, nerki i układ nerwowy. Brano przy tym pod uwagę, że może to być mocznica pochodząca ze strony płodu. Podejmowano więc adekwatne leczenie z udziałem środków uspokajających, przeciwdrgawkowych, zobojętniających toksyny i przeczyszczających (9). Była to zatem choroba określana obecnie jako rzucawka ciążowa, zatrucie ciążowe albo gestoza, występująca u ludzi w mniej więcej 10% ciąż.

Tężec poporodowy (tetanus puerperalis) był rozpoznawany u ludzi jako skutek zakażenia bakteriami tężca narządów rozrodczych podczas porodu, poronienia lub operacji (cięcia cesarskiego) (21, 23), bez związku z zaburzeniami przemiany mineralnej. Także obecnie tężec połogowy (poporodowy) oznacza tę chorobę zakaźną, wywołaną przez bakterie Clostridium tetani.

Z kolei tężyczka hipokalcemiczna jest spowodowana niedoborem wapnia we krwi. Wywołuje podobne objawy kliniczne (zwłaszcza w swojej formie jawnej), takie jak zaburzenia czucia, skurcze toniczne lub kloniczne.

W weterynarii używa się wszystkich powyższych terminów na określenie chorób wywołanych niedoborami mineralnymi, w tym związanych z ciążą i porodem, na przykład w języku angielskim postpartum hypocalcemia, periparturient hypocalcemia, puerperal tet...