Ochwat jest to ostre, jałowe, rozlane, powierzchowne, surowicze zapalenie tworzywa kopytowego (pododermatitis aseptica, acuta, serosa, superficialis diffusa). Istotą tego procesu jest uszkodzenie albo całkowite zniszczenie połączeń między rogiem listewkowym a listewkami rogotwórczymi, co pociąga za sobą silny ból, a w późniejszych fazach prowadzi do zaburzeń i nieprawidłowego wzrostu nowej puszki kopytowej.

Na przestrzeni ostatnich lat dokonał się ogromny postęp w badaniach nad patofizjologią ochwatu, poznano biochemiczne podłoże powstających uszkodzeń, mimo to wyniki leczenia wciąż są dalekie od zadowalających. W badaniach z 1999 roku (1) ponad 23% leczonych przypadków ochwatu zakończyło się eutanazją w ciągu 12 miesięcy od rozpoczęcia leczenia. Na te niepowodzenia składają się:

• niestosowanie się do zaleceń, zwłaszcza dotyczących odpowiedniej diety, warunków utrzymania i prawidłowej korekcji kopyt przez kompetentnych podkuwaczy
• ograniczenia finansowe właścicieli.

Obecnie uznaje się ochwat za jeden z przejawów chorób ogólnoustrojowych, takich jak:

• zespół ogólnoustrojowej reakcji zapalnej (SIRS, ang. systemic inflammatory response syndrome)
• zaburzenia gospodarki hormonalnej, np. tzw. zespół metaboliczny koni (equine metabolic syndrome – EMS), czyli otyłość i oporność na insulinę, albo choroba Cushinga, określana także mianem dysfunkcji płata pośredniego przysadki (pituitary pars intermedia disorder – PPID).

Przyczyną może być także miejscowe przeciążenie, gdy koń z powodu na przykład urazu (złamania), septycznego zapalenia stawu lub porażenia nerwu promieniowego nie obarcza jednej kończyny i cały ciężar przenoszony jest na sąsiednią.

Mimo że kliniczne objawy ochwatu w powyższych grupach są takie same, patofizjologia zmian oraz ich leczenie są zupełnie różne.