Prawie 40 ostatnich lat to czas znacznych sukcesów w zwalczaniu w naszym kraju wścieklizny – groźnej choroby zwierząt i straszliwej zoonozy. O ile w roku 1992 zanotowano w Polsce 3084 przypadki wścieklizny u zwierząt, to 10 lat później było ich 1183, a w 2012 roku już tylko 257 (1). Chorowały głównie lisy.

Lis rudy był od dziesięcioleci rezerwuarem wirusa wścieklizny w Europie, czyli gatunkiem, który odpowiada za przetrwanie tego zakażenia na danym terenie. Lisy, kąsając się wzajemnie, podtrzymują krążenie zarazka w ich populacji. Zdarzają się oczywiście i pokąsania zwierząt innych gatunków, powodujące również ich zachorowania. W latach 1999-2007 udział poszczególnych gatunków w 8335 przypadkach wścieklizny w Polsce był następujący: lis rudy 70,7%, jenot 9%, bydło i inne zwierzęta gospodarskie 6,7%, kot 5,6%, pozostałe zwierzęta wolno żyjące (bez nietoperzy) 4,3%, pies 3%, nietoperz 0,7% (2). I choć gatunki inne niż lis też mogły niewątpliwie przekazywać zakażenie dalej, były to zdarzenia na tyle rzadkie, że dla podtrzymania epidemii nie miało to znaczenia. Nie były więc rezerwuarem, lecz odpryskiem krążenia wirusa wśród lisów. I właśnie wspomniane sukcesy w zwalczaniu wścieklizny zawdzięczamy unieszkodliwieniu jej rezerwuaru poprzez rozrzucanie z samolotów doustnej szczepionki dla lisów, rozpoczęte w 1993 roku w części kraju, a od 2002 roku obejmujące całą Polskę.

Szczepienie przeciw wściekliźnie jest niezwykle skuteczne także u lisów i po 2012 roku następował dalszy spadek liczby przypadków u zwierząt. Ponadto z roku na rok rejon ich występowania przesuwał się coraz bardziej na wschód i południowy wschód z...

Niestety pewien wzrost liczby zachorowań lisów, także na terenach objętych szczepieniami, dał się zaobserwować już w 2020 roku, a obecny rok jeszcze wyraźniej oddalił nadzieje na eradykację tej choroby w Polsce. Na początku stycznia 2021 wykryto w...