Straty ciążowe, obok niepłodności i strat noworodkowych, są jednym z głównych czynników niepowodzeń hodowlanych, dlatego ich patogeneza i wynikające z niej przesłanki diagnostyczne są istotne w praktyce weterynaryjnej. Zamieranie zarodków jest zjawiskiem znanym u ludzi i zwierząt. Może następować na bardzo wczesnym etapie rozwoju, jeszcze zanim rozpoznanie ciąży staje się możliwe. Wówczas nie można odróżnić tego stanu od braku zapłodnienia.

Między innymi z tego względu poszukuje się metod jak najwcześniejszej diagnostyki ciąży, gdyż inne są przyczyny i postępowanie lecznicze dotyczące niepłodności, inne zaś związane z utratą ciąży. W szczególności podejmowane były próby oznaczania wczesnego czynnika ciążowego (EPF – early pregnancy factor, lub ECF – early conception factor), będącego glikoproteiną, który staje się wykrywalny we krwi, zależnie od gatunku, w czasie kilku dni, a nawet godzin po zapłodnieniu. Zastosowanie odpowiedniego testu (u bydła) okazało się jednak w praktyce niedostatecznie wiarygodne (2).

U poliestralnych lub sezonowo poliestralnych zwierząt gospodarskich dzieli się obumieralność zarodkową na wczesną i późną. Wczesna obejmuje okres od zapłodnienia do czasu wysłania przez zarodek sygnału antyluteolitycznego (np. u bydła jest to inte...