Duże zwierzęta
Konie jako „nietypowi” nosiciele buniawirusów
lek. wet. Grzegorz Nowak
Pod koniec roku 2011, za sprawą potwierdzenia w Niemczech obecności nowego chorobotwórczego wirusa, stało się głośno o egzotycznych i mało dotąd znanych w Europie buniawirusach. Ponieważ pierwsze przypadki chorobowe na tym tle rozpoznano w okolicy miasta Schmallenberg w Nadrenii Północnej-Westfalii, patogen został tymczasowo nazwany wirusem Schmallenberg (SBV). Analizy porównawcze materiału genetycznego pozwoliły zaklasyfikować go do rodzaju Orthobunyavirus i serogrupy Simbu, z której u zwierząt najbardziej znane są wirusy Aino, Shamonda i Akabane. Występują głównie w Australii i Oceanii, Afryce oraz Azji i wywołują infekcje zwykle objawiające się klinicznie u przeżuwaczy, ale ich nosicielami mogą być inne gatunki zwierząt, w tym konie i pozostałe gatunki koniowatych.
Summary
Horses as „non-typical” hosts of the bunyaviruses
Ruminant diseases caused by bunyaviruses, negative-sense single-stranded RNA viruses (Bunyaviridae), have been recognized in Australia, Africa, Asia and Europe (new, since 2011 – Schmallenberg virus). Asymptomatic infection has been demonstrated serologically in horses and other species of Equidae (wild zebras). Recent global warming trends may have a significant impact on vector-borne (Culicoides sp.) viral diseases caused, for example, by bunyaviruses from the Simbu serogroup. One of the most consistent molecular features of emerging bunyaviruses, in addition to their near exclusive use of RNA genomes, is the inclusion of viral, non-structural proteins that act as interferon β (INFβ) antagonists. A lysozyme dimer stimulates the production of synergistic INFγ and has antiviral activity against negative-sense single-stranded RNA viruses (for example measles virus and Sendai virus).
Key words: horses, bunyavirus, Culicoides sp., lysozyme dimer
Wirus Schmallenberg
Nowego europejskiego buniawirusa wykryto do tej pory w ponad 5,4 tysiąca ognisk w ośmiu krajach: Niemczech, Holandii, Belgii, Wielkiej Brytanii, Francji, Włoszech, Luksemburgu i Hiszpanii. Według niemieckiego Federalnego Instytutu Badawczego im. Friedricha Loefflera (FLI) w Riems, 32% ogólnej liczby ognisk BSV przypada na ten kraj (ogółem 1734 hodowle, 826 bydła, 860 owiec i 48 kóz). W bezpośredniej styczności z granicą Polski odnotowano 44 ogniska w Brandenburgii (odpowiednio: 23, 21, 0), 43 w Saksonii (8, 35, 0), 19 w Meklemburgii-Pomorzu Przednim (8, 10, 1) oraz w jednej z hodowli owiec w obrębie Berlina. W ostatnim okresie na czoło statystyk wysunęła się Francja, gdzie stwierdzono ponad 45% ogólnej liczby ognisk tego wirusa w Europie, tj. 2476 (1131, 1128, 17). W Belgii odnotowano ponad 500 ognisk, w Holandii ponad 300 i w Wielkiej Brytanii ponad 250. W tych ostatnich krajach były to w znacznej części hodowle owiec1.
