Ze względu na niedojrzałość najważniejszych układów, w szczególności krwionośnego i oddechowego, oraz związane z tym podwyższone ryzyko w trakcie znieczulenia, nie należy przeprowadzać żadnych zabiegów wymagających znieczulenia ogólnego u źrebiąt poniżej czwartego tygodnia życia. Wyjątkiem są oczywiście zabiegi ratujące życie, tj. laparotomia, gdy przyczyną jest kolka lub pęknięcie pęcherza moczowego. W przypadkach złamań wymagających leczenia operacyjnego wielokrotnie również nie możemy odwlekać zabiegu (ryc. 1). Musimy jednak zdawać sobie sprawę, z jak dużym ryzykiem wiąże się znieczulenie tak młodego zwierzęcia, i zrobić wszystko, żeby je zminimalizować i być przygotowanym do natychmiastowego leczenia możliwych powikłań.

Przygotowanie do znieczulenia

Niezbędnym elementem przygotowania źrebięcia do znieczulenia jest szczegółowe badanie kliniczne (3). Powinno obejmować przede wszystkim osłuchiwanie tonów serca, liczbę i jakość tętna, kolor błon śluzowych, czas wypełniania naczyń włosowatych, liczbę oddechów, osłuchiwanie płuc i pomiar temperatury wewnętrznej.

W trakcie badania musimy brać pod uwagę specyfikę reakcji tak młodego zwierzęcia na nieznane bodźce. W większości przypadków źrebięta nie są przyzwyczajone do kontaktu z człowiekiem, przytrzymywania, a tym bardziej unieruchamiania. Próba użycia kantara kończy się częstokroć „odsadzaniem się”, a nawet przewróceniem na grzbiet. Taka sytuacja może okazać się groźna dla życia źrebięcia. Ze względu na niedojrzałość mięśnia sercowego reakcją na najmniejszy nawet stres lub wysiłek jest tachykardia, która w takich przypadkach jest zupełnie fizjologiczna. Doświadczenie w pracy ze źrebiętami, a nie tylko z dorosłymi końmi, jest więc warunkiem bezpiecznego przeprowadzenia badania oraz prawidłowej interpretacji jego wyników.