Oddawany do Państwa rąk numer WpD rozpoczyna wiodący artykuł „Żółty kot”. Wśród artykułów poświęconych codziennej praktyce klinicznej coraz częściej spotyka się teksty w rodzaju „Blady pies/kot”, „Słaby pies/kot” i tym podobne. To wyraźnie widoczna zmiana podejścia diagnostycznego, które jeszcze stosunkowo niedawno wychodziło od patologii narządowej bądź układowej, aby przejść do objawu jako podstawowego elementu rozpoczynającego proces diagnostyczny. Ten sposób pisania artykułów klinicznych wydaje się – w świetle doświadczeń codziennej praktyki – bardziej naturalny.

W tym schemacie postępowania klinicznego nie musimy się zastanawiać, jaka choroba lub choroby na przykład wątroby powodują obserwowane objawy u psa bądź kota i czy w ogóle wątroba jest ich źródłem. Zamiast tego układa się listę ewentualnych przyczyn stwierdzonego objawu albo objawów w kolejności częstotliwości występowania. Odnosimy objaw lub objawy do konkretnych sytuacji klinicznych. Takie postępowanie jest klasycznym sposobem tzw. myślenia klinicznego, którego nie zastąpią żadne aparaty ani skomplikowane urządzenia diagnostyczne.

Myślenie kliniczne odwraca niejako proces diagnostyczny, wykorzystując badania dodatkowe (USG, echo serca, tomografia, rezonans itd.) w uzasadniony klinicznie sposób, a nie rozpoczynając od nich postępowanie diagnostyczne. Pozwala to wyeliminować również najmniej efektywne, za to najbardziej kosztowne dla właściciela działanie – tzw. zarzucanie sieci – może coś się złapie.

A więc podążanie od objawu do rozpoznania jest w chwili obecnej najlepszym sposobem postępowania, z jednym zastrzeżeniem – musi być prowadzone w sposób planowy i uwzględniać najważniejszy element – myślenie kliniczne. Bez tego wielu naszych pacjentów, lżej lub ciężej chorych, będzie powracało do zdrowia szybciej albo wolniej, ale tak naprawdę będzie się to odbywało MIMO leczenia.