• Zrozum, że odporność to nie cecha, a działanie. Nie urodziłeś się odważny. Małe, codzienne akty odwagi budują twoją siłę krok po kroku.
• Twórz swoją własną narrację opartą na sposobie myślenia nastawionym na rozwój. Podczas pracy rozwijasz się – stale. Tak jak wszyscy inni.
• Nie goń za ideałem. Zrozum, że zaprzestanie nieustannego dążenia do perfekcji nie oznacza obniżenia twoich standardów.
• Stwórz zasady pozytywnej motywacji samego siebie. Otaczaj się ludźmi, którzy będą cię w tym wspierać.
• Zerwij z przesądami. Podtrzymują one przeświadczenie, że twoje działania mogą zapobiec błędom, a jeśli mimo wszystko do nich dojdzie, oznacza to, że zrobiłeś coś źle.
• Przyjrzyj się swoim błędom. Przeanalizuj jeszcze raz przypadki i błędy, które cię nawiedzają, ale nie przeżywaj ich wciąż na nowo. Zrozum, że wydarzyły się w przeszłości, jednak płynącą z nich naukę możesz wykorzystać w przyszłości.
• Pamiętaj, że każda zasada bezpieczeństwa zrodziła się z błędu. Od kalkulatorów, poprzez osłony ostrych krawędzi chroniące dzieci, po światła sygnalizacyjne – te rzeczy istnieją, ponieważ ktoś przeżył swój najgorszy koszmar i postanowił uczynić świat bezpieczniejszym miejscem.
I wreszcie, kiedy przychodzi nam zmierzyć się z własnymi błędami, trzeba zrozumieć, że nie chodzi tylko o to, by nauczyć się żyć dalej, ale by zaakceptować, że jesteśmy omylni – wysiłek, sukcesy, porażki i wartości mogą łącznie tworzyć cudownie niedoskonałą, złożoną istotę ludzką.
Jedną z rzeczy, które mówię moim córkom, kiedy odczuwają strach i niepokój związane z niewiadomą, jest rada, by znaleźć kogoś, kto wygląda na bardziej przerażonego niż ty. Pomóż tej osobie poczuć się pewniej, mniej samotnie. Z całą pewnością powiesz jej właśnie to, co sam powinieneś usłyszeć.
Mnie – osobie, która długi czas tonęła w oceanie perfekcjonizmu – ta taktyka pomogła wyrobić sobie zdrowsze podejście do błędów. Dzielę się moimi błędami z kolegami. Opowiadam im o rzeczach, które mnie przerażają. Mówię im, jak niewiele brakowało, by się udało. Opowiadam o pacjentach, którzy nadal tkwią w mojej głowie o 3.00 nad ranem.
Co w tym jest najlepsze? Zamiast reagować milczeniem, osądem i potępieniem, w większości przypadków ludzie w rewanżu otwierają się i opowiadają o swoich przypadkach. Co jeszcze bardziej niesamowite, często potem dzielą się własnymi spostrzeżeniami, jak poradzić sobie z takimi ciężkimi sytuacjami, jak rozmawiać z właścicielami i jak pokonać własny ból. I w tym momencie świat wydaje się trochę mniejszy, bardziej bezpieczny i przyjazny. To taki świat, w którym profesja pełna perfekcjonistów i autokrytyków zasługuje na to, by w niej pozostać.
dvm360.com • April 2019
Meghann Berglund, DVM
Red Dog Veterinary Relief Services, Kolorado
