Wyniszczenie (kacheksja) i sarkopenia zarówno u ludzi, jak i u zwierząt towarzyszących to dwa zespoły kliniczne, które rozwijają się w czasie wielu chorób przewlekłych i podczas starzenia się. Wyniszczenie znane jest od ponad 2000 lat, ale dopiero ostatnio potwierdzono, że jest ono bezpośrednią przyczyną wzrostu śmiertelności w przebiegu wielu chorób. W związku z tym stało się ono przedmiotem bardzo intensywnych badań. Także wydłużenie życia psów i kotów doprowadziło do wzrostu częstotliwości występowania zaburzeń związanych ze spadkiem masy mięśniowej. Mogą to być zaburzenia wynikające z konkretnych chorób, takich jak przewlekła niewydolność nerek, przewlekła niewydolność serca lub choroba nowotworowa, a także zaburzenia będące bezpośrednio skutkiem starzenia się i objawiające się postępującą utratą masy mięśniowej, określaną mianem sarkopenii. W artykule tym zostaną przedstawione współczesne teorie dotyczące mechanizmu rozwoju wyniszczenia i sarkopenii w organizmie oraz czynniki zaangażowane w procesy prowadzące do utraty masy mięśniowej.

Wyniszczenie organizmu jest bardzo poważnym problemem w medycynie człowieka. Występuje nawet u 80% pacjentów z chorobą nowotworową i może być czynnikiem zmniejszającym przeżywalność pacjentów z AIDS lub przewlekłą niewydolnością nerek (1). Nie wiadomo, jak duży jest odsetek zwierząt, u których w przebiegu choroby nowotworowej rozwija się wyniszczenie. Stwierdzano jednak jego występowanie u pacjentów z guzami o różnym stopniu złośliwości i w różnych stadiach choroby.