Zespół coonhound, określany również jako coonhound paralysis, ostre idiopatyczne zapalenie wielokorzeniowo-wielonerwowe lub ostra idiopatyczna poliradikuloneuropatia, został opisany po raz pierwszy w 1954 roku przez Kingme i Catotta. Autorzy, praktykujący w Ameryce Północnej, zidentyfikowali tę chorobę jako powikłanie pojawiające się u psów gończych typu coonhound polujących na szopy pracze w następstwie pogryzienia przez te zwierzęta (11). Idiopatyczna poliradikuloneuropatia jest najczęściej rozpoznawaną polineuropatią u psów (4). Pomimo to jej etiologia oraz patogeneza nadal nie są do końca wyjaśnione. Choroba ta przebiega z ostrym, wstępującym porażeniem korzeni dobrzusznych oraz nerwów rdzeniowych. Porażenie początkowo dotyczy tylko kończyn miednicznych. W toku rozwoju choroby dochodzi do porażenia czterokończynowego (tetraplegii). Objawy oraz postępujący przebieg choroby są zbliżone do występującego u ludzi zespołu Guillaina–Barrégo (5, 7, 10, 11, 15).

Etiopatogeneza

Ostre zapalenie wielokorzeniowe i wielonerwowe u psów (acute canine paralysis – ACP) przejawia się uszkodzeniem dolnych neuronów ruchowych. Etiologia tej choroby nie jest w pełni wytłumaczona. Literatura wskazuje na to, że może być ona wywołana przez wiele czynników, których związek z obserwowanymi objawami chorobowymi nie jest do końca poznany. Choroba jest spotykana u wszystkich ras i obu płci, najczęściej u osobników dorosłych (13). Większość autorów uważa, że nie ma ona podłoża genetycznego, chociaż nie zostało to jednoznacznie wykluczone (7).