Zwierzęta dzikie
Objawy zespołu chwiejności u jeży europejskich – przypadki kliniczne
lek. wet. Michał Jankowski, specjalista chorób psów i kotów
lek. wet. Aleksandra Krygowska-Jankowska
Zespół chwiejności jeża (WHS) charakteryzuje się postępującymi zaburzeniami neurologicznymi związanymi z upośledzeniem orientacji przestrzennej oraz niedowładami kończyn. Objawy zespołu występują zarówno u jeży europejskich, jak i afrykańskich. W poniższym artykule autorzy chcieli przedstawić modele lecznicze i obserwacje dotyczące etiologii choroby przebiegającej z objawami WHS.
SUMMARY
Manifestations of European hedgehog wobbly syndrome – clinical observations
The wobbly hedgehog syndrome (WHS) is a progressive neurodegenerative disease of wild and pet hedgehogs. The etiology of this disorder is still unknown. There is no successful treatment of WHS. In this article, the authors present their clinical observations of WHS.
Key words: hedgehog, WHS, neurodegeneration
Wśród objawów klinicznych dominujących w przebiegu zespołu chwiejności jeża należy wymienić:
- zaburzenia orientacji przestrzennej (ryc. 1)
- zniesienie odruchu zwijania się
- chwiejność chodu
- postępujący niedowład, początkowo kończyn miednicznych, a następnie piersiowych
- postępujące zniesienie reakcji czucia głębokiego w kończynach miednicznych
- otarcia skóry, zranienia na kończynach miednicznych (ryc. 2).
Choroba ma charakter postępujący. W pierwszej fazie obserwuje się chwiejność chodu wynikającą z lekkich niedowładów kończyn miednicznych (70% przypadków). W późniejszej fazie choroby dołączają się niedowłady kończyn piersiowych, postępują zaniki mięśniowe w obrębie kończyn, dochodzi do spadku masy ciała oraz pojawiają się znacznego stopnia zaburzenia równowagi. Ostatnim etapem choroby jest brak możliwości utrzymania prawidłowych reakcji postawnych przez zwierzę z WHS (jeże przewracają się na boki). Cechą charakterystyczną dla WHS jest długotrwałe zachowanie apetytu, nawet u osobników z porażeniem czterokończynowym (tetraplegią). Każdy przypadek WHS kończy się śmiercią w ciągu 12-18 miesięcy, w zależności od czasu pojawienia się pierwszych objawów chorobowych.
Diagnostyka różnicowa
Opisane objawy kliniczne są stosunkowo charakterystyczne dla tej choroby. W diagnostyce różnicowej należy jednak brać pod uwagę również następujące jednostki chorobowe:
