Konie z zaburzeniami neurologicznymi stanowią coraz większą grupę pacjentów w praktyce klinicznej. Zaburzenia te mogą być spowodowane złamaniami pourazowymi, zmianami zapalnymi lub zwyrodnieniowymi, ale mogą również mieć charakter wrodzony. Użytkowanie wierzchowe bądź robocze takich koni może stanowić niebezpieczeństwo nie tylko dla samych zwierząt, ale także dla jeźdźców bądź powożących.

Diagnostyka obejmuje ocenę ruchu zwierzęcia z uwzględnieniem ewentualnych kulawizn, a także badanie neurologiczne, by ustalić rodzaj i nasilenie zaburzeń. Leczenie – w zależności od wyznaczonego celu i nasilenia objawów – może przebiegać na drodze zachowawczej bądź operacyjnej. Ma ono zapewnić zwierzęciu komfort życia bądź umożliwić normalne użytkowanie, wliczając w to sport jeździecki.

Przypadek kliniczny

Trzynastoletni wałach rasy appaloosa trafił do kliniki w celu wyjaśnienia zaburzeń poruszania, których skutkiem był upadek z jeźdźcem na treningu. Wałach został kupiony jako 9-latek bez wykonania badań, jako doświadczony koń westernowy. W czasie rutynowej wizyty lekarza weterynarii zauważono niepewny chód, właściciel zgłosił także częste potykanie się wierzchowca. Zalecono suplementację witaminy B i dalszą diagnostykę w klinice. Do wypadku doszło przy użytkowaniu wierzchowym w czasie treningu. Koń potknął się i przewrócił razem z jeźdźcem. Zarówno wałach, jak i jeździec nie doznali większych urazów. Właściciel konia zdecydował się jednak na przeprowadzenie pełnej diagnostyki.

Ogólne badanie kliniczne nie wykazało odstępstw od normy. Na życzenie właściciela wykonano endoskopię górnych dróg oddechowych z eksploracją worków powietrznych, nie wykazując żadnych nieprawidłowości. Zarówno badanie ortopedyczne, jak i próby zginania nie ujawniły kulawizny spontanicznej bądź prowokowanej.