15/03/2018
Wyniki szeroko zakrojonych badań terenowych wykazały ogromną poprawę, szczególnie w zakresie dziennych przyrostów świń w różnych grupach wiekowych (Kristensen i wsp., 2011). W grupie tuczników dzienny przyrost masy ciała zwiększył się o 41 g w okresie od odsadzenia do końca tuczu, a u prosiąt w odchowalni o 11 g. Zmniejszyła się również śmiertelność w tuczu o 4,4%, a w odchowalni o 5,4%. Należy podkreślić, że nie zauważono różnic w zakresie przyrostów, jak i śmiertelności pomiędzy świniami szczepionymi różnymi biopreparatami. Nawet w stadach z podkliniczną formą zakażenia PCV2, a co za tym idzie – niewysoką śmiertelnością, szczepienie prosiąt przyczyniło się do zwiększenia przyrostów o mniej więcej 32 g w okresie od 41. do 131. dnia życia (King i wsp., 2008). Laza i wsp. (2011) w modelu ekonomicznym uwzględniającym poprawę współczynników zachorowalności, śmiertelności, zużycia paszy oraz kosztów leczenia w okresie tuczu u immunizowanych świń uzyskali 5,6 euro/ /zwierzę, włączając w to koszt szczepionki.
Na zakończenie warto podać nieco statystyki dotyczącej rozpowszechnienia szczepień prosiąt przeciwko PCV2 w różnych krajach świata. W Europie do krajów, gdzie odsetek szczepień prosiąt przekracza 80, należy zaliczyć Niemcy, Wielką Brytanię, Irlandię, Austrię i Szwajcarię. Dla porównania w Polsce, Rosji i Danii współczynnik ten kształtuje się poniżej 30. W USA, Kanadzie, Meksyku, Brazylii i Chile szczepi się ok. 80-98% prosiąt, w Korei i Japonii 70-90%, podczas gdy w Chinach i Wietnamie poniżej 5%. Warto zwrócić uwagę na fakt, że ok. 34% populacji prosiąt jest szczepionych w Australii, mimo że PMWS nigdy w tym kraju nie stwierdzono (Beakbo i wsp., 2011).
Podsumowując, należy postawić sobie pytanie, czy tak powszechne stosowanie szczepionek przeciwko PCV2 wpłynęło – oprócz ewidentnego obniżenia strat związanych z klasyczną formą PMWS – na epidemiologię chorób związanych z cirkowirusem świń typu 2? Niewystarczająca jest ilość danych na temat występowania oraz udziału poszczególnych chorób cirkowirusowych w patologii trzody chlewnej. Tak więc istnieje potrzeba prowadzenia dalszych obserwacji i badań nad rolą/udziałem PCV2 w wywoływaniu zachorowań świń z objawami ze strony układu pokarmowego, oddechowego oraz rozrodczego (Baekbo i wsp., 2011).
