Żółtaczka jest objawem klinicznym wywołanym przez wzrost stężenia bilirubiny w surowicy krwi, płynach ustrojowych oraz w tkankach. Klinicznie przejawia się ona zażółceniem skóry, błon śluzowych oraz twardówek oczu (1).

Biorąc pod uwagę etiopatogenezę wzrostu stężenia bilirubiny całkowitej w surowicy krwi, wyróżnia się trzy typy żółtaczek:

1. żółtaczka przedwątrobowa – występująca w stanach wzmożonego wytwarzania bilirubiny,

2. żółtaczka wątrobowa – związana z upośledzeniem wydzielania żółci, co występuje w zaburzeniach funkcjonowania hepatocytów,

3. żółtaczka zawątrobowa – związana z zaburzeniami odpływu żółci z pęcherzyka i(lub) dróg żółciowych (cholestaza) (3).

Podstawowym postępowaniem różnicującym przyczyny żółtaczki jest określenie rodzaju hiperbilirubinemii na podstawie poszczególnych frakcji bilirubiny w surowicy krwi.

Wskaźnikiem diagnostycznym żółtaczek hemolitycznych oraz żółtaczek związanych z czynnościowym bądź strukturalnym uszkodzeniem komórek wątroby jest podwyższone stężenie bilirubiny pośredniej (wolnej). Natomiast stwierdzenie podwyższonego stężenia bilirubiny bezpośredniej (sprzężonej, związanej) zawsze wskazuje na choroby przebiegające z wewnątrz- i(lub) zewnątrzwątrobową cholestazą (7).

U zdrowych psów stężenie bilirubiny całkowitej w surowicy krwi wynosi poniżej 0,4 mg/dl. Tkanki zaczynają ulegać delikatnemu zażółceniu, gdy przekracza ono 2 mg/dl, a przy stężeniu powyżej 4 mg/dl stwierdza się wyraźne zażółcenie błon śluzowych i skóry (3). Dlatego bardzo ważne jest badanie biochemiczne krwi, gdyż umożliwia stwierdzenie podwyższonego stężenia bilirubiny przed pojawieniem się zażółcenia błon śluzowych i skóry.

W rozpoznawaniu żółtaczek należy pamiętać, że w przebiegu choroby, na podstawie badania klinicznego i wyników badań laboratoryjnych, można jednocześnie stwierdzić kilka ich rodzajów. Na przykład w przypadku żółtaczki hemolitycznej spowodowanej roz...