Kulawizny u bydła można zdefiniować jako wieloczynnikowy zespół chorobowy, będący skutkiem niekorzystnych interakcji pomiędzy zwierzętami i środowiskiem, w którym żyją, doprowadzający do zaburzeń w poruszaniu się zwierząt, a czasami tylko nieznacznych zmian w chodzie (3). Choroba w hierarchii ważności dla bydła mlecznego zajmuje drugie miejsce po zapaleniu gruczołu mlekowego i istotnie przyczynia się do strat w chowie i użytkowaniu tego gatunku zwierząt.

Zgodnie z aktualnym spojrzeniem na kulawizny, pierwszoplanowe znaczenie ma jednak nie wątek ekonomiczny, ale przede wszystkim cierpienie zwierząt spowodowane długotrwałym bólem towarzyszącym chorobie i dalszymi konsekwencjami prowadzącymi do wyniszczenia ich organizmów. Z tego również powodu częstość występowania kulawizn u krów w stadzie jest uważana za wskaźnik ich dobrostanu (1). Takie postrzeganie i ocena opisywanego zjawiska wynikają z ogólnoświatowego nastawienia i oczekiwań konsumentów co do kupowania dobrych i zdrowych produktów, pochodzących od zdrowych zwierząt chowanych w dobrych warunkach. Tak więc określone zachowania społeczeństw i presja przyczyniają się do zapewnienia dobrostanu zwierząt w warunkach dużych ferm produkcyjnych.

W celu zapobiegania kulawiznom bydła mlecznego podnosi się standardy utrzymania zwierząt poprzez zdefiniowanie czynników ryzyka predysponujących do choroby oraz opracowanie strategii zapobiegania im. Certyfikat o zachowaniu dobrostanu zwierząt, wydany przez niezależne instytucje kontrolujące, promuje producentów mleka pochodzącego od krów utrzymywanych w dobrych warunkach i przekonuje do jego zakupu klientów zorientowanych na taki sposób ich chowu. Wspomniane czynniki wymuszają na hodowcach większą dbałość o zapewnienie właściwej opieki zwierzętom produkcyjnym (1, 2).