Od kilku lat weterynaryjna medycyna behawioralna cieszy się dużym zainteresowaniem w Polsce, także wśród lekarzy weterynarii. To bardzo ważne, ponieważ tylko lekarze weterynarii mają możliwość oceny zwierzęcia również pod względem somatycznym, a dzięki temu – prawidłowego różnicowania podłoża zaburzeń. Kiedy siedemnaście lat temu zajęłam się tą dziedziną weterynarii, koledzy patrzyli na mnie z przymrużeniem oka – wówczas nie brano poważnie pod uwagę wpływu zaburzeń psychicznych na ogólny stan zdrowia zwierząt. Teraz wahadło wychyla się w przeciwną stronę – i nam, lekarzom, zdarza się wpadać w pułapkę. Nie znajdując somatycznych przyczyn obserwowanych objawów klinicznych, łatwo zrzucamy je na karb problemów behawioralnych. W niniejszym artykule zarysuję kliniczne pogranicze, na którym objawy mogą mieć zarówno tło fizjopatologiczne, jak i psychopatologiczne, i przedstawię zasady różnicowania przyczyn. Posłużę się w tym celu przykładami z praktyki.

Pierwszy przypadek dotyczy psa, który nie był moim pacjentem, ale znam jego historię, ponieważ należał do mojej studentki. Łatka, kilkuletnia suka w typie owczarka środkowoazjatyckiego, została znaleziona w grudniu. Dobrze wpasowała się w liczne s...

Depresja jest zespołem, który często jest przywoływany w podobnych przypadkach. Przyjrzyjmy się zatem, jak wygląda obraz tej choroby. Występuje ona w dwóch znacznie różniących się od siebie formach klinicznych. Gwałtowny spadek aktywności, apetytu...