Cukrzyca jest coraz częściej rozpoznawaną uogólnioną chorobą zwierząt domowych (1). Dotyka przede wszystkim starsze zwierzęta, ale coraz częściej zdarzają się przypadki diagnozowania cukrzycy u zwierząt młodszych (2). U podstawy cukrzycy leży zaburzenie bądź brak wydzielania insuliny, doprowadzające do stałego podwyższonego stężenia glukozy we krwi i wynikających z tego negatywnych konsekwencji. Nadmiar glukozy we krwi prowadzi do wytworzenia dużej ilości wolnych rodników oraz produktów zaawansowanej glikacji, które uszkadzając komórki, zaburzają ich funkcjonowanie i – przy braku stabilizacji stężenia glukozy – są przyczyną trwałych zmian patologicznych i różnorakich powikłań.

U zwierząt domowych rozpoznaje się dwa typy cukrzycy. Typ pierwszy – insulinozależny, zdecydowanie przeważa u psów, podczas gdy typ drugi – insulinoniezależny, dotyczy w ogromnej większości kotów (2). Leczenie cukrzycy opiera się przede wszystkim na normalizacji stężenia glukozy przy zastosowaniu różnego typu insulin. Celem niniejszego artykułu jest przybliżenie Czytelnikom informacji o najnowszych i najpowszechniej stosowanych typach insulin w lecznictwie weterynaryjnym.

Krótka historia insuliny

Insulina jest trzustkowym hormonem peptydowym, zaangażowanym w przemianę węglowodanów i tłuszczów, obniżającym stężenie glukozy we krwi. Została po raz pierwszy wyodrębniona i opisana w 1922 r. przez dwóch kanadyjskich naukowców – F. Bantiga i C. Batsa. Wkrótce po jej odkryciu prawa do jej produkcji otrzymała amerykańska firma Eli Lilly, która od tamtej pory wciąż jest wiodącym producentem insulin.