Artykuł opisuje, jak rana i zakażenie przyranne mogą stać się przyczyną zapalenia ośrodkowego układu nerwowego, a następnie śmierci zwierzęcia. Czy zdawałoby się błahy przypadek zawsze wymaga ułożenia pełnej listy rozpoznań różnicowych i w związku z tym odpowiednich badań?

Opis przypadku

Do przychodni weterynaryjnej trafiła młoda dorosła kotka. Powodem wizyty była niegojąca się rana zlokalizowana na dłoniowej powierzchni śródręcza. Kotka była wysterylizowana, wychodząca. Nie wykonywano u niej szczepień przeciwko chorobom zakaźnym, nie stosowano też profilaktyki przeciwpasożytniczej.

Stan ogólny zwierzęcia był dobry. Jego kondycję oceniono na 5 w skali 9-punktowej. Błony śluzowe były różowe, węzły chłonne dostępne do badania niepowiększone, osłuchowo serce i płuca nie wykazywały odchyleń od normy. Temperatura wewnętrzna była prawidłowa.

Dalsza część kończyny piersiowej lewej objęta była obrzękiem, z częściową martwicą tkanek opuszki śródręcza (ryc. 1). W trakcie badania zmienionej okolicy pacjentka wykazywała silną bolesność. Ustalono wstępne rozpoznanie – uraz tkanek miękkich części dalszej kończyny z wtórnym zapaleniem bakteryjnym.

Podjęto terapię ukierunkowaną na leczenie przeciwbakteryjne i wspomagające gojenie. Zastosowano ogólnie antybiotyk enrofloksacynę w dawce dobowej 10 mg/kg, a miejscowo Pana Veyxal – maść enzymatyczną w celu oczyszczenia rany z martwych tkanek i pobudzenia ziarninowania. Zalecono niewypuszczanie kotki z domu i codzienną toaletę rany, bez stosowania opatrunków. Kontrolę wyznaczono za siedem dni.

Po tym okresie nie stwierdzono zmian w stanie ogólnym. Kończyna wyglądała znacznie lepiej. Utrzymywał się jeszcze obrzęk, ale nie było już nieprzyjemnego zapachu ani wypływu o charakterze ropnym. Owrzodzenie oczyściło się z martwych tkanek. Kolejny termin badania wyznaczono za siedem dni.

Pacjent wrócił po czterech dniach. Właściciel poinformował o pogorszeniu apetytu oraz posmutnieniu. Pojawiło się zainteresowanie kończyną w postaci silnego wylizywania.