Badanie rezonansem magnetycznym (magnetic resonance imaging – MRI) jest jedną z zaawansowanych technik diagnostyki obrazowej. W medycynie człowieka jest szeroko wykorzystywane do oceny mózgowia, rdzenia kręgowego, tkanek miękkich, naczyń oraz narządów wewnętrznych, ma też coraz większe zastosowanie w medycynie weterynaryjnej. Jest badaniem z wyboru w rozpoznawaniu większości chorób neurologicznych dotyczących ośrodkowego oraz części obwodowego układu nerwowego. Zadaniem lekarza weterynarii jest poinformowanie właściciela zwierzęcia o pojawieniu się możliwości takiego badania.

Wraz z rozwojem technik obrazowania pojawiają się zaawansowane możliwości diagnostyczne w zakresie neurologii weterynaryjnej. Zdjęcie rentgenowskie, jako metoda tania, nieinwazyjna i łatwo dostępna dla większości lekarzy weterynarii, jest w neurologii wciąż istotnym badaniem, szczególnie w przypadku podejrzenia chorób kręgosłupa lub zmian pourazowych, zapalnych albo rozrostowych dotyczących kości czaszki, w tym puszek bębenkowych. Wiele chorób OUN nie może być jednak zobrazowanych w badaniu przeglądowym RTG ze względu na nakładanie się na siebie struktur, niewystarczające wysycenie środkiem cieniującym lub przesłanianie przez sąsiadujące tkanki o podobnej gęstości (1). Badanie RTG nie pozwala także dokładnie ocenić tkanek miękkich, czyli mózgowia, rdzenia kręgowego oraz korzeni nerwowych. W tych przypadkach zastosowanie mają raczej zaawansowane techniki obrazowania, takie jak mielografia, ultrasonografia, scyntygrafia, tomografia komputerowa albo badanie rezonansem magnetycznym. W związku z dynamicznym rozwojem oraz dostępnością większości wyżej wymienionych technik obrazowania stają się one standardowym narzędziem diagnostycznym w neurologii weterynaryjnej (1). W przypadku podejrzenia zmian w OUN badanie MRI jest badaniem z wyboru.