Po przeczytaniu prospektu lub ulotki preparatu przeciwko pasożytom można odnieść wrażenie, że zastosowanie go u zwierzęcia rozwiąże na długo wszystkie problemy związane z zarażeniem. Osiągnięcie takiego efektu jest oczywiście możliwe, jednak pod warunkiem przestrzegania podstawowych zasad, do których należy zaliczyć – oprócz właściwego dawkowania i sposobu podania – działania mające na celu ograniczenie możliwości ponownego zarażania się zwierząt. Bardzo ważne jest informowanie właściciela o czynniku etiologicznym inwazji, przenoszeniu się zarażenia i ewentualnym zagrożeniu zoonotycznym. Opiekun psa lub kota, mając podstawową wiedzę, będzie świadomy, że bez własnego zaangażowania rezultat leczenia nie będzie satysfakcjonujący, szczególnie w dłuższej perspektywie.

Dostępne preparaty są wysoce skuteczne i łatwe do podania, ale trudno na przykład zwalczyć pchły, gdy zwierzęta przebywają w zaniedbanych pomieszczeniach, w których w podłożu (wykładziny, szczeliny podłóg) znajdują się kokony Ctenocephalides spp. Bez zastosowania właściwej profilaktyki eliminacja pcheł zajmie trzy miesiące, bo tyle czasu trwa rozwój postaci dorosłych z jaj, które zgromadziły się w otoczeniu przed leczeniem.

W przypadku zwalczania pasożytów jelitowych występuje analogiczny problem ponownego zarażenia (reinwazji) w warunkach zanieczyszczenia środowiska zewnętrznego formami inwazyjnymi. Mogą to być wysporulowane oocysty kokcydiów, cysty Giardia, inwazyjne jaja glist i włosogłówki lub stadia larwalne tęgoryjców. Zwalczenie pierwotniaków albo robaków pasożytniczych będzie wówczas krótkotrwale skuteczne (zwykle nie dłużej niż kilka tygodni) – przez okres równy długości cyklu życiowego danego pasożyta. Osobnym problemem jest obecność w otoczeniu gryzoni, na które psy i koty mogą polować. Gryzonie są potencjalnymi żywicielami paratenicznymi (rezerwowymi) glist lub żywicielami pośrednimi niektórych gatunków tasiemców.