Anaplazmoza granulocytarna jest zakaźną wielonarządową chorobą ludzi i zwierząt, przebiegającą z małopłytkowością. Czynnikiem etiologicznym choroby są drobnoustroje zaliczane wcześniej do rodziny Rickettsiaceae, rodzaju Ehrlichia. Obecnie klasyfikuje się je w rzędzie Rickettsiales, w obrębie rodziny Anaplasmataceae (3, 4, 13). Przenosicielem riketsji są kleszcze Ixodes spp. (12, 14).

Objawy kliniczne anaplazmozy są nieswoiste. Początkowo występuje apatia, osłabienie i wysoka gorączka. W ostrej anaplazmozie dochodzi do spadku masy ciała, krwawienia z błon śluzowych, powiększenia wątroby, śledziony i węzłów chłonnych. Mogą także pojawiać się wymioty, biegunka, zapalenia stawów oraz objawy nerwowe (1). Badaniami hematologicznymi stwierdza się małopłytkowość i niedokrwistość, która może rozwinąć się w formie nieregeneratywnej jako wynik hipoplazji szpiku kostnego albo choroby przewlekłej (7, 9).

Choroba niejednokrotnie stanowi wyzwanie dla lekarzy weterynarii. Nierozpoznana lub źle rozpoznana, może prowadzić do ciężkich powikłań, których konsekwencją może być śmierć (2). Z tego względu proces diagnostyczny powinien obejmować następujące kroki:

1. Wywiad – uzyskanie informacji o obecności kleszczy na powłokach ciała psa, pobycie zwierzęcia na obszarze endemicznym tej choroby (w Polsce najwięcej przypadków notuje się w województwach: lubelskim, mazowieckim i warmińsko-mazurskim) oraz objawach klinicznych nasuwających podejrzenie anaplazmozy może sugerować omawianą jednostkę chorobową.

2. Objawy kliniczne – gorączka, apatia, brak apetytu, bolesność mięśni, kulawizny (zapalenia stawów), rzadziej wzmożone pragnienie, bladość błon śluzowych, wymioty, biegunka oraz wybroczyny na błonach śluzowych, krew w kale i krwawienia kropelkowe z nosa, powiększenie węzłów chłonnych oraz śledziony.