Użyty w tytule termin „enteroabsorbent” oznacza substancję wykazującą zdolność wiązania szkodliwych substancji w przewodzie pokarmowym. Leczenie takimi preparatami polega na ich codziennym doustnym podawaniu. Enterosorbenty są znane od wieków, ponieważ tradycja spożywania naturalnych glinek w przypadku zatrucia, biegunki i ewentualnie leczenia niedoborów mikroelementów sięga czasów przedhistorycznych.

Enterozoo – preparat weterynaryjny od niedawna dostępny w naszym kraju – jest odpowiednikiem używanego do wielu lat w medycynie człowieka środka o nazwie handlowej Enterosgel. Jego zastosowanie jest szersze niż typowego enteroabsorbentu, dodatkowo może być on stosowany miejscowo na powierzchnię skóry. Niewielkie różnice w składzie pomiędzy obydwoma preparatami polegają na nieco innej zawartości substancji czynnej, którą jest polihydrat polimetylosiloksanu (PMSPH) – w Enterozoo jest go 60%, podczas gdy w Enterosgelu 70% (15). Substancja ta jest hydrożelem na bazie polimetylosiloksanu, wytwarzanym przez polikondensację kwasu metylokrzemowego, co prowadzi do tworzenia wiązań siloksanowych. Po wysuszeniu żelu tworzy się stały mezoporowaty adsorbent (kserożel).

Historia

Substancja czynna wchodząca w skład preparatów Enterosgel i Enterozoo, czyli polihydrat polimetylosiloksanu, jest wyrobem medycznym o potwierdzonym działaniu, stosowanym od wielu lat. Po raz pierwszy został on zsyntetyzowany pod koniec lat siedemdziesiątych w Instytucie Chemii Fizycznej imienia L.V. Pisarzewskiego w Kijowie. Wprowadzono go do lecznictwa pod nazwą Enterosgel i w tej postaci stosowany jest w medycynie człowieka od ponad 35 lat jako enteroabsorbent.

Mechanizm działania

PMSPH nie jest wchłaniany w przewodzie pokarmowym i wydalany jest w postaci niezmienionej w ciągu 12-24 godzin. Ma on zdolność do absorbowania substancji toksycznych i metabolitów w przewodzie pokarmowym, a dodatkowo wykazuje właściwości ochronne ...