XIX Kongres Akademii po Dyplomie WETERYNARIA już 15-16.03.2025 r. w Warszawie! Sprawdź program kongresu >
Prawo, pieniądze, psychologia
Syndrom samobójczy wśród lekarzy weterynarii – mit czy rzeczywistość?
dr hab. prof. nadzw. Alicja Gałązka
Ze statystyk Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) wynika, że co roku prawie milion osób na całym świecie odbiera sobie życie (to więcej niż łącznie ginie na wojnach i wskutek zabójstw). Samobójstwa w Polsce, podobnie jak na całym świecie, narastają w niepokojącym tempie wśród mężczyzn i kobiet w średnim wieku. Starzenie się społeczeństwa pogłębia stres tej grupy. Umierają jednak też coraz częściej nastolatki, które do tej pory dokonywały z reguły raczej prób samobójczych.
Samobójstwa wbrew powszechnym sądom popełniają nie tylko ludzie cierpiący na ciężką depresję. Samobójstwu sprzyja wiele chorób, a także czynniki społeczne i środowiskowe. Poza depresją groźne są takie choroby jak padaczka, anoreksja, schizofrenia, zespół lęku napadowego, fobia społeczna, zaburzenia osobowości (pograniczne i antyspołeczne) oraz zaburzenia tożsamości płciowej. Samobójstwa często popełniają alkoholicy, a także osoby uzależnione od wdychania różnych toksycznych substancji.
Niektóre zawody są szczególnie związane z większym ryzykiem samobójstwa. Dotyczy to lekarzy, personelu wojskowego i policjantów. Jedną z grup zawodowych, wśród których występuje szczególnie wysoki współczynnik samobójstw, są lekarze weterynarii, co może wiele osób dziwić. Wydaje się, że zawód lekarza weterynarii jest zawodem przyjemnym, w rzeczywistości jednak narażony jest na bardzo dużo obciążeń psychicznych związanych ze stresem, lękiem i odpowiedzialnością. Poprzeczka tej odpowiedzialności jest często postawiona zbyt wysoko. Współczynnik samobójstw jest znacznie wyższy wśród lekarzy weterynarii niż w jakimkolwiek innym zawodzie. Według najnowszych badań „Journal of the American Veterinary Medical Association” w ostatnich trzech dekadach ryzyko popełnienia samobójstwa wśród osób z tej grupy jest 3,5 razy wyższe niż w populacji ogólnej. Podaje się, że co najmniej jeden na czterech lekarzy weterynarii doświadczył w swoim życiu objawów depresyjnych lub innego rodzaju zaburzeń emocjonalnych (zaburzenia lękowe, wypalenie zawodowe etc.). To zdecydowanie więcej niż w innych grupach zawodowych. Amerykańskie badania wykazały, że wskaźnik jest wyższy wśród mężczyzn niż wśród kobiet. W Polsce mamy do czynienia z ogromną liczbą depresji wśród lekarzy i lekarzy weterynarii oraz uzależnień – od alkoholu, od leków. To skutkuje niestety samobójstwami. Polscy lekarze i lekarze weterynarii najczęściej odbierają sobie życie poprzez powieszenie lub zatrucie lekami, do których mają ułatwiony dostęp.