Parazytologia
Telazjoza psów i kotów – nowy problem dla Polski?
dr n. med. lek. wet. Dawid Jańczak1
lek. wet. Konrad Wroński2
lek. wet. Paweł Stefanowicz, ESE ECVO3
Nicień Thelazia callipaeda Railliet and Henry, 1910 (Spirurida, Thelaziidae), znany jest także pod potoczną nazwą „orientalny robak oczny”. Nazwę tę zawdzięcza swojemu pierwotnemu pochodzeniu z rejonów Chin, Indii oraz Tajlandii (1). Zgodnie z danymi literaturowymi na świecie opisano 16 gatunków nicieni z rodzaju Thelazia, okazuje się jednak, że tylko Thelazia callipaeda jest zaraźliwa dla psów oraz człowieka (2). W obrębie gatunku T. callipaeda wyodrębniono aż osiem haplotypów nicienia, z czego w Europie występuje tylko jeden. Tym bardziej sugeruje to zawleczenie nicienia do Europy z krajów azjatyckich (3).
Epidemiologia
Pierwszy w Europie przypadek zarażenia T. callipaeda został stwierdzony we Włoszech, w roku 1989 (4). W południowo-zachodniej Francji w latach 2005-2008 lekarze weterynarii rozpoznali telazjozę u 115 psów oraz dwóch kotów (5). W Tessynie w Szwajcarii w latach 2005-2007 nicienie T. callipaeda wykazano u 106 psów i pięciu kotów (6). W roku 2010 w Niemczech opisano pierwszy przypadek rodzimej telazjozy u psa (7). Od tego czasu przez kolejne trzy lata telazjozę stwierdzono u psów w Hiszpanii, Portugalii oraz Belgii (8, 9, 10). W 2014 roku przypadki telazjozy zarówno u psów, jak i u ludzi odnotowano w Rumunii, Chorwacji, Serbii, Bośni i Hercegowinie (11, 12). W latach 2015-2018 przypadki telezjozy u zwierząt opisywano w Grecji, Czechach, Mołdawii, a także na Węgrzech i Słowacji (13, 14, 15). W roku 2017 w Wielkiej Brytanii wykryto trzy zawleczone przypadki telazjozy u psów. Wtedy właśnie stwierdzono, że zalecana w trakcie podróży za granicę profilaktyka przeciwpasożytnicza preparatami zawierającymi febantel, pyrantel i prazykwantel jest niewystarczająca (16).