10/10/2021
Wykluczenie dermatofitozy jest szczególnie istotne ze względu na to, że wymaga ona zupełnie innego leczenia niż typowa pokrzywka barwnikowa (wywołana czynnikami wyłącznie immunologicznymi). Z tego powodu należy wykonać również badania w kierunku dermatofitów, takie jak badanie w świetle lampy Wooda, badanie zeskrobiny lub badania hodowlane. U ras bezwłosych oczywiście nie ma możliwości przeprowadzenia badania mikroskopowego włosa, chociaż nawet u kotów rasy sfinks na dalszych odcinkach kończyn często obecne są włosy i w tych okolicach mogą lokalizować się zmiany typowe dla dermatofitoz (10).
Leczenie pokrzywki barwnikowej polega na podawaniu leków przeciwzapalnych. Zwykle stosuje się glikokortykosteroidy w dawkach przeciwzapalnych, takie jak prednizolon 2 mg/kg m.c. lub deksametazon 0,7 mg/kg m.c. Po osiągnięciu poprawy stanu klinicznego dawka glikokortykosteroidu może zostać ograniczona (do 1 mg/kg m.c. w przypadku prednizolonu). Niektóre przypadki mogą być skutecznie leczone z zastosowaniem wielonienasyconych kwasów tłuszczowych oraz leków przeciwhistaminowych, na przykład cyproheptadyny (1 mg/kg m.c. dwa razy dziennie), oksatomidu (15 mg/kg m.c. dwa razy dziennie). Ponadto skuteczna jest hydroksyzyna (w dawce 2 mg/kg m.c.) oraz cetyryzyna 1,7 mg/kg m.c. (6, 12). Glikokortykosteroidy można łączyć z lekami przeciwhistaminowymi (11).
Podawanie oklacytynibu, często skutecznego w innych chorobach tła immunologicznego, okazało się nieskuteczne u jednego z kotów, u których stosowane było tego typu leczenie (11). Natomiast w przypadku rozlanej mastocytozy takie leczenie przyniosło poprawę (9, 2). Również cyklosporyna w dawce 7 mg/kg m.c. nie była lekiem skutecznym w leczeniu pokrzywki barwnikowej (11). W przypadkach, w których przyczyną choroby jest zakażenie dermatofitami, opisane powyżej leczenie nie może być skuteczne, a wręcz jest szkodliwe w związku z immunosupresyjnym wpływem glikokortykosteroidów, co może przyczynić się do nasilenia objawów zakażenia. Niezbędne jest wówczas prowadzenie typowego leczenia przeciwgrzybiczego (10).
Ryc. – Autorzy
