08/10/2025
ERG pozwala zróżnicować utratę widzenia spowodowaną chorobą siatkówki z utratą widzenia spowodowaną przez chorobę nerwu wzrokowego lub kory mózgowej. Badanie wykonano w znieczuleniu ogólnym. Do premedykacji i indukcji znieczulenia użyto butorfanolu w dawce 0,1 mg/kg m.c., medetomidyny w dawce 0,01 mg/kg m.c. i.m. i propofolu 0,1 mg/kg m.c. i.v. Badanie wykonano po mniej więcej 15-minutowej adaptacji pacjenta do ciemności po rozszerzeniu źrenic za pomocą 1% tropikamidu i znieczuleniu powierzchni rogówki proksymetakainą.
W badaniu zastosowano protokoły zgodne z wytycznymi ECVO – protokół krótki, długi oraz tzw. flicker, emitujący bodźce świetlne źródła o kolorze czerwonym – badanie wyłącznie aktywności czopkowej (ryc. 5).W żadnym z protokołów nie uzyskano pobudzeń przy oddziaływaniu na siatkówkę bodźcami świetlnymi (ryc. 6, 7).U pacjentów zdrowych, z siatkówką prawidłowo adaptującą się do ciemności, w miarę upływu czasu powinno się obserwować aktywację coraz większej liczby komórek siatkówki, w coraz krótszym czasie. Możliwe jest oznaczenie amplitudy fali B, czyli aktywności pręcików, i w miarę zwiększania intensywności bodźca świetlnego obserwacja aktywności czopków oraz analiza wykresów postępującej adaptacji siatkówki do ciemności (ryc. 8, 9). W przypadku opisanego pacjenta zarówno w oku prawym, jak i lewym wykresy badania ERG były płaskie, co oznaczało niski poziom aktywności elektrycznej siatkówki.
Ryc. 5. Pacjent w trakcie badania w protokole flicker.
Ryc. 6. Zapis ERG nieprawidłowo funkcjonującej siatkówki (oko niewidzące), prezentujący brak pobudzeń komórek siatkówki bodźcami świetlnymi w protokole długim.
Ryc. 7. Zapis ERG nieprawidłowo funkcjonującej siatkówki (oko niewidzące) prezentujący brak pobudzeń komórek siatkówki bodźcami świetlnymi w protokole flicker.
Ryc. 8. Zapis ERG siatkówki prawidłowo adaptującej się do ciemności (oko widzące) w protokole szybkim.
Ryc. 9. Zapis ERG siatkówki prawidłowo adaptującej się do ciemności (oko widzące) w protokole flicker.
Biorąc pod uwagę predyspozycje rasowe, wiek pacjenta i stan kliniczny siatkówki, wykonano testy genetyczne pod kątem wad wrodzonych siatkówki u psów rasy labrador retriever z uwzględnieniem genu progresywnego zaniku siatkówki (rcd-PRA) oraz dysplazji siatkówki (RD). Wyniki potwierdziły rozpoznanie PRA ustalone w badaniu okulistycznym.
Rasy psów predysponowane genetycznie do progresywnego zaniku siatkówki:
Rasy psów predysponowane genetycznie do dysplazji siatkówki:
Dynamiczny rozwój diagnostyki genetycznej wraz z przemodelowaniem występujących ras psów stawiają przed współczesnym lekarzem weterynarii nowe wyzwania co do formy i kierunku rozwiązywania problemów zgłaszanych przez właścicieli. Wiele chorób, które do chwili obecnej były diagnozowane na podstawie klinicznego dociekania, może mieć swoje źródło w genetyce osobnika i tym samym jej nieuniknionej ekspresji w przyszłości. Świadomość tych zagadnień pozwala także na prowadzenie hodowlanej profilaktyki genetycznej psów będących pod naszą opieką.
Ryc. – Autorzy
