U bydła znieczulenie ogólne wziewne lub infuzyjne przeprowadzane jest w sporadycznych przypadkach. U większości pacjentów wykonywane jest w warunkach szpitalnych z użyciem specjalistycznej aparatury do znieczulenia ogólnego oraz monitorowania pacjenta. Pierwsza część artykułu ukazała się w MW 2/2014.

Indukcja znieczulenia ogólnego

U bydła wprowadzenie w stan znieczulenia ogólnego, zwane indukcją, można wykonać bez uprzedniej sedacji lub premedykacji, ponieważ w przypadku tego gatunku metody fizycznego poskromienia umożliwiają wystarczające unieruchomienie pacjenta, a przede wszystkim są dobrze przez niego tolerowane. Bydło niekiedy tylko wymaga sedacji, czyli uspokojenia farmakologicznego w okresie wybudzania, gdyż u tego gatunku rzadko dochodzi do poanestetycznej ekscytacji.

W przypadku znieczulenia ogólnego buhajów warto na samym początku zastosować środki uspokajające w trosce o bezpieczeństwo zarówno samego pacjenta, jak i wszystkich osób zaangażowanych w procedurę. Należy jednak pamiętać, że leki sedacyjne wydłużają okres wybudzania ze znieczulenia ogólnego, a także podwyższają ryzyko niebezpiecznego zarzucania treści pokarmowej.

Znieczulenie ogólne u bydła można indukować wziewnie z użyciem maski i izo- lub sewofluranu albo w sposób infuzyjny, podając leki z grupy barbituranów siarkowych, ketaminę, gwajafenezynę, tyletaminę–zolazepam, propofol lub pentobarbital, bądź też metodą mieszaną, podając anestetyki różnymi drogami (dożylnie, wziewnie, domięśniowo, doodbytniczo). U zwierząt o masie od 50 do 100 kg wskazana jest wziewna indukcja i kondukcja (VIMA – Volatile Induction and Maintain Anesthesia), czyli podtrzymywanie znieczulenia ogólnego z użyciem anestetyków wziewnych.

Wprowadzenie do znieczulenia ogólnego znacznie przyspiesza dodatek w mieszaninie oddechowej podtlenku azotu (50%). Jednocześnie zmniejsza to stężenie głównego anestetyku, a co za tym idzie – jego niebezpieczne działanie upośledzające czynność mięś...