Pytanie zadane w tytule skłania do refleksji i dyskusji. Odpowiedzi i stwierdzenia, które znajdują się poniżej, są efektem obserwacji i doświadczeń autora. Sam artykuł natomiast przedstawia dotychczasowy rozwój geriatrii i aktualny stan wiedzy w podejściu do starszych psów i kotów, widziany z perspektywy gabinetu i wielu lat praktyki klinicznej. Jest także zbiorem wypróbowanych zasad, które, tu zaprezentowane, mogą pomóc lekarzom w pracy gabinetowej. Czym zatem jest geriatria na tle innych subdyscyplin funkcjonujących w świecie małych zwierząt? Jak należy postępować ze starszymi pacjentami i ich właścicielami? Czy polscy lekarze weterynarii są dobrze przygotowani do aktualnych oczekiwań klientów gabinetów małych zwierząt? Odpowiedzi na te i inne pytania padają wprost lub są umieszczone między wierszami rozważań, podsumowanie zaś znajduje się na końcu analizy.

Kontekst historyczny i cywilizacyjny

Z perspektywy dnia codziennego nie jest to dobrze widoczne, ale świat jest w trakcie rewolucji dokonującej się w medycynie. W XX wieku cała medycyna, w tym i weterynaria, była projektem egalitarnym i skupiała się na leczeniu wszystkich chorych osobników. Interna była tego najlepszym przykładem, zakładano bowiem, że istnieje norma zdrowia, i jeżeli ktoś jej nie spełniał, to dążyło się do tego, by ją spełniał. W weterynarii założenie to było rozciągnięte na wszystkie gatunki i grupy wiekowe zwierząt. Takim zasadom podporządkowany był ówczesny program studiów weterynaryjnych, nie różnicujący pacjentów pod względem wieku. Myślenie takie – i oczywiście działanie – stało się zatem dominującym sposobem postępowania lekarskiego absolwentów wydziałów weterynaryjnych do mniej więcej początku XXI wieku. Działania takie cechowała duża powtarzalność i rutynowość, co w dużym stopniu eliminowało samodzielność myślenia, indywidualność i kreatywność lekarzy. Skrajnym tego przykładem był funkcjonujący zwrot „schematy leczenia”, o których mówili studenci i lekarze kursów w latach 90.