Otyłość u psów i kotów to problem stale narastający. Mimo coraz większej świadomości właścicieli i lekarzy weterynarii nie widać wyraźnego trendu spadkowego w częstości występowania psów i kotów z nadmierną masą ciała. W USA i w Niemczech odsetki te przekroczyły już 50% (Godoy i Swanson, 2013; Thes i wsp., 2014). Znamy mechanizmy rozwoju otyłości i ich konsekwencje, ale nie ma zauważalnych efektów naszych działań.

Otyłość u psów i kotów jest faktem zauważalnym gołym okiem właściwie codziennie, na każdej ulicy. Od wielu lat też prowadzone są różne kampanie edukacyjne, mające na celu uzmysłowienie właścicielom i lekarzom weterynarii wagi tego problemu (także w Polsce kampania „Ważą się losy psów i kotów”). Bardzo często jednak dla właściciela pies po prostu „dobrze wygląda” i ten wygląd jest raczej powodem do dumy niż przyczyną zmartwienia. Łatwo sobie więc wyobrazić, że w takim przypadku wszelkie próby odchudzenia pacjentów, podejmowane przez lekarzy weterynarii, kończą się niepowodzeniem. Rozwój nauki dostarcza nam niemal codziennie nowych argumentów potwierdzających negatywne konsekwencje nadwagi i otyłości dla organizmu (Lechowski, 2015), więc rodzi się pytanie – skoro problem jest znany i powszechny, to dlaczego nie udaje się go rozwiązać? Dlaczego skala problemu rośnie i kto jest temu winny? Odpowiedzi może być kilka.

Natura psa a tendencje do tycia

Na przestrzeni ostatnich kilku lat coraz większym zainteresowaniem zaczęły się cieszyć różnego rodzaju naturalne sposoby żywienia psów czy kotów. Ich główną przesłanką stało się to, że psy i koty powinny być żywione zgodnie z ich naturą. Stąd coraz większą popularność zdobywa dieta BARF, która przez wielu właścicieli jest postrzegana jako dieta naturalna. Pytanie tylko, czy podawanie pokarmu surowego automatycznie oznacza podawanie pokarmu naturalnego?