Giardioza, odkąd została rozpoznana w medycynie weterynaryjnej jako istotny problem zdrowotny zwierząt towarzyszących, stwarza lekarzom weterynarii wiele problemów, zwłaszcza kiedy trzeba wybrać odpowiedni sposób leczenia inwazji. Sytuację komplikuje fakt, że jest to choroba o potencjale zoonotycznym, co podkreśla szczególną odpowiedzialność lekarza weterynarii za wybór sposobu postępowania oraz dobór leków, które pozwalają na wyleczenie zarażonych pacjentów.

Giardioza, której czynnikiem etiologicznym jest pierwotniak z grupy wiciowców – Giardia intestinalis (znany również jako G. duodenalis lub dawniej G. lamblia), to choroba tła pasożytniczego o szerokim zakresie występowania w populacjach wrażliwych żywicieli, do których oprócz ludzi należy wiele gatunków zwierząt towarzyszących (koty, psy), a także gospodarskich (m.in. duże i małe przeżuwacze). Z innymi gatunkami giardii spotykamy się m.in. u myszy – G. muris, u żab – G. ranae, czy u ptaków – G. ardeae oraz G. psittaci. Dodatkowo sprawę komplikuje fakt, że np. wśród G. duodenalis istnieją jeszcze tzw. genogatunki – grupy genetyczne (genotypy), które różnią się swoistością dla określonych żywicieli. Dla przykładu – giardie z genotypów A i B stwierdza się u ludzi, zwierząt gospodarskich, kotów, psów, bobrów i świnek morskich. Rozpoznania genogatunków dokonuje się za pomocą metod molekularnych (np. gniazdowego PCR). Znajomość owych podgrup pierwotniaków pozwoliła na przeprowadzenie pełniejszych badań nad epidemiologią inwazji Giardia sp. w wielu krajach (Barutzki i wsp., 2007; Bogdanowicz-Kamirska, 2007; Szenasi i wsp., 2007; Balweber i wsp., 2010).

W praktyce weterynaryjnej zauważalny jest w ostatnich latach wzrost zainteresowania problemem giardiozy u zwierząt towarzyszących. W Polsce kwestia ta nabrała znaczenia w ostatnich dwudziestu latach, gdyż dzięki m.in. dostępności skutecznych leków...