Pomimo ogromnego postępu, jaki dokonał się w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat w technikach wspomaganego rozrodu, zabieg sztucznej inseminacji (AI) wciąż można traktować jako niezwykle istotne osiągnięcie w tej dziedzinie. Komercyjny sukces sztucznego unasienniania bydła wynika nie tylko z aspektów związanych z wymianą materiału genetycznego, zwalczaniem chorób zakaźnych, efektywniejszym wykorzystaniem nasienia buhajów, ale również z łatwością wykonywania procedury, co dało możliwość szerokiego zastosowania jej w praktyce. Oczywiście łączy się to także z osiągnięciami w zakresie pobierania, obróbki, przechowywania i transportu nasienia. Czy jednak zabieg sztucznej inseminacji bydła jest aż tak łatwy?

W badaniu przeprowadzonym przez Petersa i wsp. (14) wykazano, że tylko 228 na 586 zabiegów przeprowadzonych przez profesjonalnych inseminatorów zakończyło się zdeponowaniem nasienia do trzonu macicy. Co prawda podczas naturalnego krycia buhaj ejakuluje nasienie do pochwy samicy, liczba plemników w ejakulacie może jednak przekraczać nawet kilka miliardów, co znacznie przekracza zawartość standardowej dawki inseminacyjnej (20 milionów plemników). Nie można zapomnieć również o negatywnym wpływie procesów obróbki nasienia na gamety. Dlatego też prawidłowe wprowadzenie porcji nasienia do dróg rodnych samicy ma niebagatelny wpływ na końcowy sukces unasienniania.

W związku z wymienionymi wyżej aspektami dotyczącymi nasienia wykorzystywanego podczas sztucznej inseminacji oraz naturalnymi barierami w narządach płciowych samicy, ograniczającymi liczbę plemników w trakcie ich wędrówki do miejsca zapłodnienia, podejmowane są próby udoskonalenia techniki wykonywania tego zabiegu. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie procedur stanowiących alternatywę dla standardowej metody sztucznej inseminacji.