Ortopedia jest jednym z ważniejszych działów chirurgii małych zwierząt. Wśród lekarzy weterynarii na co dzień zajmujących się leczeniem operacyjnym zabiegi ortopedyczne stanowią niemały odsetek. Specyfika pacjentów ortopedycznych wynika z ich różnorodności. Leczeniu operacyjnemu poddawane są w równym stopniu zwierzęta bardzo młode, jak i osobniki stare i schorowane. U młodych psów częściej niż u kotów wykonywane są zabiegi korekcji wad genetycznych lub rozwojowych dotyczących narządu ruchu. Osobną grupę stanowią urazy, w szczególności obrażenia wielonarządowe obejmujące układ kostny. Przypadki traumatyczne często dotyczą zwierząt w dobrym stanie ogólnym, jakkolwiek w diagnostyce różnicowej – zwłaszcza złamań – należy zawsze brać pod uwagę zmiany patologiczne wynikające z ogólnoustrojowych zaburzeń bądź procesu nowotworowego.

W codziennej praktyce weterynaryjnej najczęściej stosowanym modelem anestezji jest znieczulenie ogólne. Zabiegi ortopedyczne w związku z ograniczeniem pola operacyjnego stwarzają doskonałe warunki dla różnego rodzaju blokad centralnych, blokad splotów i nerwów obwodowych oraz znieczuleń miejscowych. Niestety niewielu lekarzy weterynarii docenia zalety, jakie niesie miejscowa analgezja. W medycynie człowieka wyróżnia się połączone znieczulenie miejscowe i znieczulenie ogólne, co jest określane terminem „znieczulenie równoważone” (combined-balanced anesthesia). Głównym celem tej metody znieczulenia jest utrzymanie na poziomie optymalnym dla pacjenta trzech komponentów, tj. nieświadomości, analgezji i zwiotczenia mięśni bez stosowania poszczególnych leków w dużych dawkach. Wykorzystanie do tego celu dostępnych obecnie środków znieczulenia ogólnego i przewodowego czyni tę metodę bezpieczną, pożyteczną i skuteczną.

W znieczulaniu psów i kotów ten rodzaj anestezji stosuje się często, przy czym znieczulenie ogólne staramy się ustalić na poziomie snu podstawowego. Znieczulenie równoważone ma szczególne znaczenie w przypadkach długotrwałego ułożenia zwierzęcia w...