Ropomacicze to jedna z najbardziej istotnych chorób układu rozrodczego u kotów (4, 5). U kotek spotykana jest rzadziej niż u suk (2). Najczęściej stwierdza się ją u samic powyżej 5. roku życia, zarówno u tych, które nigdy nie rodziły (2), jak i u wcześniej ciężarnych (6). Ropomacicze występuje przeważnie podczas fazy porujowej oraz międzyrujowej (7). Może przebiegać zarówno jako skutek przerostu gruczołów macicznych (Cystic Endometrial Hyperplasia – CEH), jak i jako samodzielna jednostka chorobowa (1).

Do niedawna zakładano, że za wystąpienie ropomacicza odpowiedzialna jest stymulacja ściany macicy przez progesteron, natomiast zakażenie bakteryjne pojawia się wtórnie, dzięki zwiększonej ilości płynu w świetle macicy, najczęściej drogą wstępującą z pochwy (6, 7). Nowsza teoria sugeruje, że przeciwnie – jako pierwsze może pojawić się podkliniczne zakażenie macicy, które miałoby stymulować nadmierny przerost i rozrost gruczołów macicznych (tzw. nadmierna reakcja trofoblastyczna macicy w trakcie implantacji) (7). Powiązana z tym zjawiskiem zwiększona wydzielniczość gruczołów macicznych nasila zakażenie, prowadząc do ropomacicza (7).

Choroba może mieć postać rozlanego bądź miejscowego powiększenia objętości macicy (6). Zmiany histologiczne endometrium mogą przyjąć zarówno formę CEH, jak i zaniku błony śluzowej (3). Teoria patogenezy ropomacicza zakłada kilka czynników predysponujących – osłabienie odpowiedzi immunologicznej, stymulacja gruczołów macicznych, zamknięcie szyjki macicy (uniemożliwiające odpływ wydzieliny) oraz prawdopodobnie najważniejszy z nich – CEH. Wszystkie te czynniki są ściśle powiązane z wpływem progesteronu na ścianę macicy (7).

Objawy kliniczne