Torbiel pajęczynówki jest wadą rozwojową wynikającą z gromadzenia się płynu mózgowo-rdzeniowego pomiędzy dwiema warstwami pajęczynówki. U ludzi stanowi 1% zmian ogniskowych mózgu i może mieć różne umiejscowienie. U psów torbiele pajęczynówki zostały opisane w doogonowym dole czaszki w okolicy przestrzeni czworaczej, stąd też nazywane są często torbielami przestrzeni czworaczej.

W literaturze weterynaryjnej istnieje ponad 10 publikacji dotyczących torbieli wewnątrzczaszkowych. W przeważającej części dotyczą one psów małych ras oraz ras brachycefalicznych i wszystkie opisują torbiele przestrzeni czworaczej. Główne objawy choroby to napady padaczkowe oraz zaburzenia móżdżkowe i przedsionkowe, wynikające z ucisku torbieli na okoliczne struktury. Średni wiek pojawienia się objawów jest bardzo różny i waha się od 2. do 12. roku życia.

Jest kilka teorii dotyczących gromadzenia się płynu na terenie torbieli. U niektórych ludzi stwierdzono szczeliny działające jako jednostronne zastawki, umożliwiające komunikację torbieli z układem komorowym i przestrzenią podpajęczynówkową. W niektórych publikacjach sugerowano możliwość produkcji płynu przez komórki torbieli. Jednakże zważywszy na identyczny skład płynu torbieli oraz płynu mózgowo-rdzeniowego, teoria ta wydaje się mało prawdopodobna.

Rozpoznanie ustalane jest głównie na podstawie jednego z dwóch badań obrazowych – rezonansu magnetycznego lub tomografii komputerowej. Badaniem z wyboru jest rezonans magnetyczny, który dostarcza bardziej szczegółowych informacji na temat zarówno samej zmiany, jak i współistniejących chorób mózgowia. Torbiel w rezonansie daje obraz owalnej zmiany, charakteryzującej się niskim sygnałem w obrazach T1-zależnych oraz znacznie podwyższonym sygnałem w obrazach T2-zależnych. Nie ulega wzmocnieniu po podaniu środka kontrastowego. Rezonans umożliwia również ocenę stopnia ucisku okolicznych struktur mózgowia.