Dyskusje o eutanazji? W oficjalnej i otwartej formie jest ich niewiele. W formie nieoficjalnej i kuluarowej są liczne i ożywione, zarówno wśród młodego, jak i starszego pokolenia lekarzy weterynarii. Dzieje się tak zapewne i dlatego, że brak głośnych i jednoznacznych sygnałów wyznaczających standardy zachowań w tej niezwykle delikatnej materii, wykraczającej poza medyczne „mędrca szkiełko i oko”. Jednak spotkania z lekarzami w naszym kraju ujawniają potrzebę udostępniania i szerzenia swego rodzaju wskazówek, które pomogłyby zmierzyć się z trudną kwestią żegnania zwierząt towarzyszących.

Autorom wydaje się, że ponad 30 lat własnych doświadczeń zawodowych i dziesiątki rozmów z właścicielami zwierząt uprawniają do zajęcia się tym tematem i pozwalają nakreślić dość prawdziwy obraz dylematów związanych z eutanazją małych zwierząt. Jednocześnie intencją autorów jest przedstawienie nie tyle porad i wskazówek, ile kierunków i intencji działań. Mogą one pomóc lekarzom dokonywać mądrych i dobrych wyborów, a także ze zrozumieniem i spokojem realizować technicznie ostatni moment w życiu zwierząt, tak by ocena pracy lekarzy była ze wszech miar dobra, wzbudzała szacunek i uznanie w oczach właścicieli zwierząt.

Ramy prawne dotyczące eutanazji małych zwierząt

„Lekarz weterynarii ma obowiązek znać aktualny stan prawny w zakresie wykonywanego zawodu”. To zdanie wydaje się oczywiste, choć czasem budzą się wątpliwości. Dlatego słuszne wydaje się zarysowanie na początku rozważań ram prawnych dotyczących eutanazji. Powyższy cytat pochodzi z art. 5. Kodeksu Etyki Lekarza Weterynarii. By być z nim w zgodzie, poniżej zaprezentowano stosowne akty prawne.